And i have promises to keep...

Stopping by Woods on a Snowy Evening

Whose woods these are I think I know.
His house is in the village, though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound's the sweep
Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark, and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.

Robert Frost

Κάθομαι στο  γραφείο κι είναι όμορφα επιτέλους!
Τακτοποιημένο, καθαρό, ευχάριστο..
Κι απ το μυαλό μου δεν λέει να ξεκολλήσουν οι στίχοι που επαναλάμβανα ακόμα και στον ύπνο μου χτες βράδυ.
δεν ξεκολλά απ το μυαλό μου το ποίημα, μάλλον η τελευταία στροφή:
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.
Όταν είπα θέλω να πεθάνω το εννοούσα.
Εδώ και χρόνια θέλω να πεθάνω, θέλω να ησυχάσω.
Κουράστηκα
από τον πόνο που κουβαλώ συνέχεια μέσα μου
Ο πόνος είναι συνέχεια εκεί βουβός συνήθως,
εκτός απ τις στιγμές που ουρλιάζω λίγο να αποσυμπιεστεί ή τις σπάνιες στιγμές του φυσικού πόνου…

Σαν να πατώ λίγο την βαλβίδα σε μια χύτρα ταχύτητας όσο όσο να μην κάνει έκρηξη…
Μπορώ να λειτουργώ φαινομενικά σαν να μην είναι εκεί.
Κανείς δεν τον βλέπει κι εγώ ξέρω πως είναι εκεί επειδή τον νιώθω,

Το βάρος του πάντα εκεί,
κάποιες μέρες ελαφρύτερο,
κάποιες ασήκωτο.

Όταν πονάει το σώμα…
εκείνο το κλάμα όταν βγαίνει..
είναι ο πόνος της ψυχής που στάζει προς τα έξω μέσω του πόνου του σώματος…
Πόσο απίστευτα το χρειάζομαι!

Είναι πρωί, βρέχει... είναι σκοτεινά και κάνει κρύο.
Θέλω τόσο πολύ να έρθει επιτέλους η Άνοιξη!