Παράδοση

Υποταγή

Στον Πρώτο και Παντοτινό μου Αφέντη με ευγνωμοσύνη

Αναρωτιέμαι πώς μπόρεσες να εκπέμψεις τόσο φως και να διαλύσεις τη μαυρίλα   

της βαθιάς μου νύχτας.

   Αναρωτιέμαι που βρήκες τόση δύναμη να αντέξεις εμένα μες την απόγνωση         

της απόλυτης ασκήμιας της καταχνιάς που στόλιζε τη μέρα μου.

     Κι έφερες την αυγή της αγάπης κι ο Ήλιος σου ανέτειλε μέσα μου λαμπρός,        

τόσο που τρομαγμένη σφάλισα με τρόμο τα μάτια της καρδιάς μου..

Και τ άνοιξες μ ένα φιλί..

Και εισέβαλε ο Ήλιος σου λιώνοντας όλο τον πάγο που σκέπαζε τη λαβωμένη μου ψυχούλα..

Κρύωνα τόσο μα τόσο πολύ …κι ας το ‘κρυβα..

Κι εσύ..

Με κράτησες ολόκληρη στις παλάμες σου μέσα..

Με ζέστανες…

Φίλησες κάθε πληγή μου κι εγώ έκλαιγα..

Σήκωσα το κεφάλι και βούλιαξα μέσα στα υπέροχα απίστευτα σου μάτια..

Και είδα αγάπη, καλοσύνη, μοναξιά και. πόνο..

Κι η ανάγκη σου έγινε ένα με τη δικιά μου,

Κι η μοναξιές μας αγκαλιασμένες χόρεψαν,

Κι ο πόνος σου ασπάστηκε με γλύκα τον δικό μου

και γίναμε Ένα.

Κι αφέθηκα με τη ψυχή στη λάβα τη δικιά σου, με μια παράλογα απρόσμενη λαχτάρα

Να γίνω στάχτη, Να χαθώ..

Να λιώσω σαν κερί μες τη φωτιά σου..

Ποθώντας να ρουφήξω όλο τον πόνο σου..

Εκμηδενίζοντας αυτό που πίστευα πως είμαι,

Σπάζοντας σε μικρά κομμάτια αόριστου μωσαϊκού..

σκλάβα  με την καρδιά, τη νόηση, τη ψυχή μου..

Παντοτινά, Αιώνια, Απέραντα δικιά Σου..

Μοναδικέ μου Λατρευτέ κι Απόλυτέ μου Αφέντη..

Δευτέρα, 3 Νοεμβρίου 2003