Σοφια?

Μπορώ να ζήσω χωρίς Εσάς.

 

Το αποδεικνύω κάθε πρωί που ξυπνάω κι είμαι ακόμα ζωντανή και ντύνομαι και πάω δουλειά και συναναστρέφομαι ανθρώπους και τρώω και κάνω γυμναστική και φροντίζω την υγεία μου και κόβω τα μαλλιά μου και τα βάφω κι αγοράζω ρούχα και κάνω μάσκες και βάφομαι και βλέπω ταινίες και ακούω μουσική και συζητώ….

 

Και είναι στιγμές που μέσα στην μοναξιά που εγώ επέλεξα είμαι όχι απλά καλά αλλά νιώθω και φευγαλέα όμορφα.

 

Μπορώ να ζήσω χωρίς Εσάς.

 

Μόνο που αυτή η ζωή μοιάζει απλά ζωή ισοβίτη.

Καταδικασμένη να ζω πλέον χωρίς Εσάς.

Κανείς δεν μπορεί να πάρει τη θέση σας μέσα ή έξω από μένα Κύριε.

 

Είμαι απλά καταδικασμένη για ένα υπόλοιπο ζωής άγευστο κι άοσμο.

 

Κι είναι φορές που θυμώνω κι αναθεματίζω την μέρα που σας γνώρισα.

Αν δεν σας γνώριζα ποτέ δεν θα γινόμουν για πάντα και αιώνια δικιά σας.

Θα μπορούσα να υπάρχω με κάποιον σε κάποιου είδους σχέσης.

Θα μπορούσα να νιώσω ερωτικό σκίρτημα για κάποιον, να χαρώ ψυχική και φυσική επαφή με κάποιο.

Δεν θα κοιτούσα με αδιαφορία το κάθε αρσενικό που αναπνέει σ αυτό τον πλανήτη.

 

Αλλά έρχεται η καρδιά και ψιθυρίζει πως αν δεν σας γνώριζα ποτέ δεν θα γνώριζα την αληθινή αιώνια αγάπη, ποτέ δεν θα φανταζόμουν πως μυρίζει η ελευθερία της απόλυτης αγάπης.

Χαλάλι όλα.

 

Ζηλεύω όσους μπορούν σε σκιές έρωτα να αφήνονται και οργίζομαι με το απόλυτο της ψυχής μου που δεν μπορεί σε ημίμετρα να αφεθεί να λησμονήσει.

 

Μπορώ να ζω χωρίς συντροφικότητα, χωρίς αγκαλιά, χωρίς σεξ, αλλά με την αγάπη στην καρδιά.

Υποθέτω η αποδοχή των επιλεκτικών περιορισμών μας είναι σοφία.

 

Γίνομαι σοφή…

(19/01/2009)