Υποταγή

Για μένα Υποταγή είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία.

Μου φαίνεται αδιανόητο να πω, πως γνώρισα Τον τάδε Κύριο και αμέσως η υποταγή-ιδιότητα βγαίνει στην επιφάνεια, σαν το μαύρισμα άμα βγεις στον ήλιο ένα πράμα.

Όπως μου φαίνεται αδιανόητη η ταύτιση μεταξύ Υπακοής και Υποταγής, η ταύτιση της επιθυμίας για υποταγή με Υποταγή, η ταύτιση του sub mode ή slave mode ή το λιώσιμο μέσα στην καύλα με Υποταγή κ.ο.κ.

Και βέβαια δεν πιστεύω και τίποτα δεν κατάφερε 11 χρόνια τώρα να με πείσει πως η Υποταγή είναι κάτι που μπορείς να βάλεις και να βγάλεις, ανάλογα με τον ρόλο που επιλέγεις να παίξεις κάθε στιγμή, για όσους παίζουν ρόλους.

Η Υποταγή είναι για μένα η σελίδα εκείνη που ανοίγει, όταν μια σκλάβα πέρασε από εκπαίδευση, έζησε ως σκλάβα, μπορεί και υπακούει πλέον αυθόρμητα, χωρίς αντιδράσεις, αντιστάσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις κι αναλύσεις, κάτι που βιώνεται συνέχεια, μια κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι όταν περάσεις από την Παράδοση.

Κι η Παράδοση είναι να μπορείς να στέκεσαι απόλυτα ειλικρινά γυμνή μπροστά Του.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Να μπορέσεις να ξεπεράσεις κάθε επιθυμία να κρύβεις οποιοδήποτε κομμάτι σου, ακόμα και τις σκέψεις ή όσα θεωρείς μειονεκτήματα σου, ή «άσχημα» σου.

Να μην γνωρίζεις ούτε που πας, ούτε καν ποια κατεύθυνση Ακολουθεί.

Να ΑΝΗΚΕΙΣ ως σύνολο, με κάθε υποσύνολο, με κάθε σκέψη, με κάθε ανάσα, εντελώς διάφανη, χωρίς ουδεμία προσπάθεια χειρισμού ή αποκωδικοποίησης όπως βολεύει των εντολών, ή επιλεκτικές εκφράσεις υπακοής.

Εκείνο που γεννήθηκε μέσα μου όταν γνώρισα Τον Κύριο μου, ήταν επιθυμία κάποια στιγμή, μετά από εκπαίδευση, σκληρή δουλειά, παλινδρομήσεις και πισωγυρίσματα, συνεχείς προσπάθειες και επιμονή και συνέπεια να κατορθώσω να ακουμπήσω την πραγματική μου ουσία και να παραδώσω όλο μου το είναι μεταφορικά και κυριολεκτικά σ Αυτόν.

Αυτό για μένα είναι Υποταγή.

Στο μεταξύ αξιοποιώ την Υπακοή, η οποία είναι επιλογή και η οποία πλέον συμβαίνει αυτόματα.

Και πρόσφατα βίωσα την Παράδοση κι εκεί άνοιξε ένα εντελώς καινούριο κεφάλαιο, με διαφορετικές απαιτήσεις, διαφορετικού είδους εκπαίδευσης, διαφορετικά δρομολόγια…

Ελπίζω πως κάποια στιγμή θ ακουμπήσω και την Υποταγή. 

Η Υποταγή στην οποία αναφέρομαι δεν είναι κάτι που αφορά επιβολή του Κ προς το υ..

Έχω την εντύπωση, χωρίς να είμαι και 100% βέβαιη -πως αρκετοί όταν χρησιμοποιούν την λέξη "υποταγή" εννοούν κάτι ανάλογο της αίσθησης που ένιωσα την 2η κιόλας μέρα της πραγματικής μας συνάντησης με Τον Κύριο, που τα γόνατα μου λύθηκαν από μόνα τους, χωρίς εμφανή λόγο ενώ απλά στεκόμασταν και έπεσα στο πάτωμα και φίλησα τα πόδια του, νιώθοντας πως εκείνη είναι η θέση μου. 
Κι από τότε αυτό δεν άλλαξε στα 8 χρόνια που είμαι ιδιοκτησία του, όσα στάδια και δυσκολίες κι αν είχε η σχέση αυτή.

Λαμβάνοντας υπόψη την ανθρώπινη φύση, ιδιαίτερα την υποτακτική, την οποία μελετώ χρόνια και μέσα από τις παρατηρήσεις και τις συνομιλίες με άλλες υποτακτικές και σκλάβες, ελληνίδες και ξένες, κατέληξα πως από εκείνη την αίσθηση μέχρι την απόλυτη πραγματική Παράδοση –κάτι που αφορά λιγότερο το συνειδητό και περισσότερο το ασυνείδητο- η οποία μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη Υποταγή, όπως την όρισα πιο πάνω, το απόλυτο Ανήκειν, αν είναι να το ονομάσω αλλιώς για να γίνει πιο κατανοητό, χρειάζεται χρόνος, εκπαίδευση, πολύ δουλειά και από τους δύο και δεν είναι κάτι που μπορεί να επιβληθεί από κανένα προς κανένα.
Αναμφισβήτητα κάποτε έρχεται ευκολότερα, κάποτε δυσκολότερα και κάποτε δεν έρχεται ποτέ κι αναμφισβήτητα αυτό εξαρτάται και από το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η σκλάβα και τις ατομικές τις δυνατότητες κι ικανότητες, αλλά και αντίστοιχα εκείνες Του Κ. να την καθοδηγήσει, να την εκπαιδεύσει, να την οδηγήσει μέσα από την αλληλεπίδραση τους σ αυτήν.

Βρίσκω τρομερά ενδιαφέρουσα τη διαφορά στον τρόπο που ερμηνεύει ο καθένας τις λέξεις και ειδικότερα την λέξη Υποταγή, την οποία ένιωσα στο πετσί μου πρόσφατα, όταν Κάποιος Κύριος με ρώτησε πόσο συχνά υποτάσσομαι.
Εμφανές τι εννοούσε και πόσο μακριά είναι η δική του ερμηνεία από τη δική μου.

Μου είναι σημαντικό να εμβαθύνω όσο είμαι ικανή να το κάνω, μου είναι σημαντικότερο να καταφέρνω να βλέπω τα πράγματα όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελα να είναι ή πως θα ήθελα να φαίνονται πως είναι μπας και με κρίνει κανείς κι αποφασίσει πως δεν είμαι αρκετά οτιδήποτε και για Εκείνον είναι σημαντικότερο να είμαι ακόμα και με τον εαυτό μου ειλικρινής και ευτυχώς δεν έχει ανάγκη να αποδείξει σε κανένα πόσο Ικανός Αφέντης είναι και τι και με ποιους τρόπους μπορεί να Επιβάλει οτιδήποτε.

Στα 25 χρόνια ενασχόλησης Του με το χώρο, πλέον γνωρίζει πως καλές οι θεωρίες και όλα τα "ανεβαστικά" που τσαμπουνάνε συχνά πυκνά οι σκλάβες στον ίδιο τους τον εαυτό, προσπαθώντας να εκλογικεύσουν τις επιλογές τους και να δημιουργούν ροζουλιά συννεφάκια απόλυτης παράδοσης και υποταγής για να βγάζουν τη μέρα, όπως και όλα όσα σε στιγμές συναισθηματικής Νιρβάνας λένε στους Κ τους, αλλά αυτά όλα απέχουν παρασάγγας από την ωμή πραγματικότητα, όταν μιλάμε για ανθρώπους με ασυνείδητο εμπλεκόμενους σε σχέσεις όπου αυτό συχνότατα νιώθει απειλημένο κι αντιδρά με τρόπους που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει με σιγουριά… 

Από κει και πέρα…
Ο καθένας μπορεί να βρει την ευτυχία με διαφορετικό τρόπο και έχοντας διαφορετικές ερμηνείες