Θέλω και Ανάγκη

Για μένα αυτός ο διαχωρισμός είναι από τους σημαντικότερους που χρειάζεται να κάνει αργά ή γρήγορα όποιος επιθυμεί να ασχοληθεί με Ds.

Οι παρανοήσεις αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα απίστευτα πολλές, ακόμα και ανάμεσα σε σοβαρούς lifestyles.

Απόψεις όπως:

1.         Μα είναι δυνατό να έχουν οι υ. θέλω?

2.         Ο σκλάβος ούτε ανάγκες έχει ούτε "θέλω" Η μόνη του ανάγκη και βούληση είναι να υπηρετεί τον /την Κυρίαρχο…

3.         Είναι αρκετό να γνωρίζει Εκείνος. Η μόνη ανάγκη μιας υποτακτικής είναι να της επιτρέπεται να νιώθει την παρουσία Του.

Και αρκετές παρόμοιες, ακούγονται μεν όμορφα σαν παραμύθι στα αυτιά κάποιων, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά αυτό ακριβώς: Μύθοι.

Κάθε ζωντανός οργανισμός έχει ανάγκες.

Από τις πιο βασικές που αφορούν την επιβίωση του, μέχρι πιο σύνθετες που αφορούν την ψυχική του υγεία.

Και κάθε άνθρωπος έχει επιθυμίες/θέλω.

Αντιλαμβάνομαι πως είναι αναμφισβήτητα  βολικό να αποποιηθεί η σκλάβα κάθε ευθύνη απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό και την υποχρέωση της να κατανοεί και να διαχωρίζει με τη βοήθεια του αφέντη της ενίοτε ακόμα και τις ίδιες ανάγκες αυτές οι οποίες την οδήγησαν να ψάξει για Αφέντη αντί για γκόμενο.

Και να αναλάβει και η ίδια την ευθύνη αυτής της επιλογής, για να μην παρανοεί μέσα της πως μπαίνει σε τέτοια σχέση επειδή η ίδια  είτε απλά επιθυμεί είτε το έχει ανάγκη και δεν κάνει σε κανένα χάρη με κάποιο "δώρο" υποταγής για το οποίο ο Κ θα πρέπει να πληρώνει το αντίτιμο που η ίδια μέσα στο κεφάλι της καθόρισε, ανάλογο με το αντίτιμο που ζητά η βανίλλα γκόμενα για να κάτσει κάποιου...

Είναι αναμφισβήτητα βολικό να λέμε, Εκείνος πάντα ξέρει, πάντα αντιλαμβάνεται, πάντα είναι σε θέση να διαχωρίσει, πάντα είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών…

Ένας μικρός Θεός, μάντης, παντογνώστης και πάνσοφος.

Απόλυτη απεμπόληση κάθε ευθύνης για τον ίδιο μας τον εαυτό μυρίζει αυτό και είναι τόσο εύκολο για το ανεκπαίδευτο υ. που ένας από τους συνηθέστερους μηχανισμούς επιβίωσης ως βανίλλα είναι η προβολή ευθυνών για τα πάντα στους άλλους…

Είναι το γενικό χαρακτηριστικό δυσκολίας να ασχοληθούν με κάποιους τομείς της ζωής τους, επειδή δυσκολεύονται αναμφισβήτητα και να φτάσουν στην απόλυτη τεμπελιά και να δημιουργήσουν την επιθυμία να Ρθει ο Αφέντης στο λευκό του άτι, να καλπάσει δυναμικά κι αποφασιστικά και να πάρει από τους ώμους του κακόμοιρου κάθε βάρος, κάθε ευθύνη, κάθε υποχρέωση, για να μπορεί το υ. να είναι δεμένο και να χύνει όλη μέρα….

Ακούγεται κωμικοτραγικό, αλλά αυτό συμβαίνει από λίγο έως και πολύ στις αρχές, όταν το υ. δεν γνωρίζει, δεν έχει εκπαιδευτεί, δεν έχει παρά ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ.

Παρά τις αμέτρητες του ανασφάλειες και αυτοκαταστροφικές τάσεις και φόβους και φοβίες, το υ συνήθως έχει και την αντίθετη πλευρά που θεωρεί εαυτό "δώρο Θεού", το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, το καλύτερο, το πιο ανθεκτικό, το πιο καλό, το πιο τρυφερό, το τόσο αλτρουιστικό...και η λίστα ανάλογα διαφοροποιείται και αλλάζει.

Είτε τα εκφράζει, είτε τα κουβαλά σαν ωρολόγια βόμβα μέσα του σαν παράπονο, σαν αίσθηση ανικανότητας του Κ, όταν αυτά τα θέλω του δεν ικανοποιούνται όταν το ίδιο κρίνει πως θα έπρεπε να ικανοποιούνται, με τους τρόπους που φαντάζεται πως πρέπει να ικανοποιούνται, όταν θεωρεί πως πρέπει να ικανοποιούνται, είναι εκεί.

Το έχω ξαναπεί.

Δεν υπάρχει πιο εγωκεντρικό κακομαθημένο ζώο, από το ανεκπαίδευτο υποτακτικό.

Κι αν υπάρχει κάποια βασική πρώτη ευθύνη στον εν δυνάμει Αφέντη του ανεκπαίδευτου υ, δεν είναι να του ξεχειλώσει την κωλοτρυπίδα, αλλά να του δώσει να καταλάβει και να ανακαλύψει, να διαχωρίσει, να αναγνωρίσει ποιες είναι οι ανάγκες του και ποια τα θέλω του κάθε δεδομένη περίοδο, μια και εκτός από τις βασικές ανάγκες, οι υπόλοιπες διαφοροποιούνται και εξελίσσονται με το πέρασμα του χρόνου και να επιμείνει σ αυτό αν το υ. αντιστέκεται.

Δεν είναι τυχαίο που στο παραδοσιακό Ds μια εν δυνάμει σκλάβα έπαιρνε την εντολή να γράψει δοκίμια.

Από το τι σημαίνει για την ίδια υποταγή, σκλαβιά, ποια είναι τα θέλω της, ποιες οι ανάγκες της κ.ο.κ.

Αυτό γινόταν για να δει αφενός ο Κ. σε ποιο σημείο βρίσκεται η μέλλουσα σκλάβα Του και τι αντιλήψεις κουβαλά, ώστε να την βοηθήσει να τις διαμορφώσει και αφετέρου για να προβληματιστεί και η ίδια η σκλάβα.

Γιατί όσο το υ. θεωρεί πως η "υπακοή" του -την οποία συνήθως στην αρχή το υ ορίζει ως υπακοή σε ότι και όταν το ίδιο γουστάρει να υπακούσει και για όσο προς Θεού αυτό δεν ξεβολεύει το ίδιο-  είναι το αντίτιμο που πληρώνει στον Κ για να το αναλάβει και το ίδιο δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα πέρα από το να υπακούει και να έχει τον Άλλο να κάνει τα πάντα γι αυτή την κακόμοιρη υπακοή, αντί να συνειδητοποιεί πως πρωτίστως υπακούει/υποτάσσεται επειδή το ίδιο έχει αυτή την ανάγκη, τότε …

θα συνεχίσουμε να γινόμαστε μάρτυρες θλιμμένων κορασίδων που μετά από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, με μένος επιτίθενται είτε στον πρώην Κ, είτε στο ίδιο το σχήμα του Ds και  καταγράφουν λίστες με τα πρέπει και δεν πρέπει που «οφείλει» να κάνει ο Κ για να του κάνουν το χατίρι να τον χρίσουν Κ και να τον υπακούσουν, προσπαθώντας για άλλη μια φορά να προβάλουν κάθε ευθύνη σε οτιδήποτε άλλο, πέρα από τον εαυτό τους και την απαίτηση να αλλάξει όλο το σύμπαν, ο Κ, το βδσμ το ίδιο για να ταιριάζει στην τεμπελιά ή/και την αδυναμία τους να κάνουν τον απλούστερο διαχωρισμό και να κατανοήσουν πως είναι εκεί ..

όχι για να οδηγήσουν, αλλά για να οδηγηθούν, όχι για να ορίσουν αλλά για να ορισθούν, όχι για να εξουσιάσουν, αλλά για να εξουσιαστούν κ.ο.κ. και να πάψουν να λειτουργούν σαν κακομαθημένα παιδάκια κάθε φορά που δεν γίνεται το δικό τους.

Και αναμφισβήτητα και ο Ίδιος ο Κ. οφείλει να έχει αυτοεκπαιδευτεί κατά ανάλογο τρόπο.

Πως όμως μπορεί κάποιος να διαχωρίσει τα Θέλω από τις Ανάγκες?

Ο ευκολότερος κατ εμέ τρόπος είναι να θέτεται η ερώτηση:

Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό?

Αν η απάντηση είναι ναι – τότε μιλάμε ΔΕΝ μιλάμε για ανάγκη, αλλά για επιθυμία -θέλω ---> δεν είναι απαραίτητο να το έχω αυτό, αλλά μπορεί να θέλω να το έχω.

Αν η απάντηση είναι όχι – τότε μιλάμε για Ανάγκη --->Δεν μπορώ να είμαι απόλυτα υγιής -είτε σωματικά είτε νοητικά αν δεν το έχω αυτό και σίγουρα ποτέ δεν θα μπορώ να είμαι ολοκληρωμένη.

 

Τα θέλω αλλάζουν, εξελίσσονται ή ακυρώνονται, δεν είναι γραμμένα με πύρινα γράμματα σε πέτρα.

Οι ανάγκες είναι σταθερές και ενώ μπορούν να καταπιεστούν, ποτέ δεν μπορούν να εξαφανιστούν.

Αλλά για να απαντήσουμε και να έχει η απάντηση ισχύ, πρέπει να απαντούμε ειλικρινά, χωρίς φόβο και πάθος και να ξαναθέτουμε αυτή την ερώτηση, όπως περνά ο καιρός και εξελίσσεται τόσο η σχέση, όσο κι εμείς οι ίδιοι.

(Συνεχίζεται)