Έρωτας ως βάση του D/s

 

Προσωπικά διαχωρίζω τον έρωτα από την Αγάπη απόλυτα.

Θα χρησιμοποιήσω τους ορισμούς του Σκοτ Πεκ, γιατί με εκφράζουν:

«…η εμπειρία του να ερωτεύεται κανείς είναι μια ερωτική εμπειρία, που συνδέεται συγκεκριμένα με τη γενετήσια ορμή. Δεν ερωτευόμαστε τα παιδιά μας ακόμα κι αν τα αγαπάμε πολύ βαθιά. Δεν ερωτευόμαστε τους φίλους μας του ίδιου γένους — εκτός αν έχουμε ομοφυλοφιλικές τάσεις — ακόμα κι αν νοιαζόμαστε πολύ γι αυτούς. Ερωτευόμαστε μόνον όταν συνειδητά ή ασυνείδητα παρακινούμαστε από σεξουαλικά κίνητρα.
….
Το ερωτικό αίσθημα δεν είναι μια εκδήλωση βούλησης.
Όσο κι αν είμαστε ανοιχτοί σ' αυτό, ή όσο κι αν το ποθούμε, η εμπειρία μπορεί ακόμα να μας διαφεύγει.
Αντίθετα, η εμπειρία μπορεί να μας βρει σε στιγμές που σαφώς δεν τη γυρεύουμε, όταν μας είναι άβολη και ανεπιθύμητη.

Είναι τόσο πιθανό να ερωτευτούμε κάποιο άτομο με το οποίο φανερά δεν ταιριάζουμε, όσο και με κάποιο άτομο με το οποίο ταιριάζουμε περισσότερο.
Μάλιστα, μπορεί ακόμα να μη μας αρέσει ή να μη θαυμάζουμε το αντικείμενο του πάθους μας και αντίστροφα, έστω κι αν προσπαθήσαμε όσο ήταν ανθρώπινα δυνατό, μπορεί να μην καταφέραμε να ερωτευτούμε ένα πρόσωπο που βαθιά σεβόμαστε και με το οποίο μια βαθιά σχέση θα μας ήταν από κάθε άποψη επιθυμητή.

Αυτό δε σημαίνει ότι η εμπειρία του ερωτικού αισθήματος απαλλάσσεται από την πειθαρχία.

Οι ψυχίατροι, για παράδειγμα, συχνά ερωτεύονται τους ασθενείς τους, όπως άλλωστε και οι ασθενείς τους ερωτεύονται ωστόσο, από προσήλωση στο καθήκον τους προς τον ασθενή, και στον δικό τους ρόλου ως θεραπευτών, είναι συνήθως ικανοί να αποτρέψουν την κατάρρευση των συνόρων του εγώ τους, και να παραιτηθούν από τον ασθενή ως ρομαντικό αντικείμενο.

Ο αγώνας και το συνακόλουθο βάσανο της πειθαρχίας είναι τρομεροί. Αλλά η πειθαρχία και η θέληση μπορούν μόνο να ελέγχουν την εμπειρία, δεν μπορούν να τη δημιουργούν.

Μπορούμε να διαλέγουμε τον τρόπο που θα αντιδράσουμε στην εμπειρία του έρωτα, αλλά δεν μπορούμε να διαλέγουμε την ίδια την εμπειρία.

Το ερωτικό αίσθημα δεν είναι μια επέκταση των ορίων ή των συνόρων ενός ατόμου είναι ένα μερικό και προσωρινό γκρέμισμα τους.
Η επέκταση των ορίων ενός ατόμου προϋποθέτει προσπάθεια. Ο έρωτας έρχεται χωρίς προσπάθεια. Οκνηρά και απείθαρχα άτομα είναι εξίσου πιθανό να ερωτεύονται, όσο και τα ενεργητικά και αφοσιωμένα στα καθήκοντα τους άτομα.

Μόλις η πολύτιμη στιγμή του ερωτικού αισθήματος παρέλθει και τα σύνορα έχουν επανέλθει στην πρωτύτερη θέση τους, το άτομο μπορεί να απαλλαγεί από την ψευδαίσθηση, αλλά συνήθως δεν αποκτά καθόλου ευρύτερη αντίληψη από την εμπειρία. Όταν, ωστόσο, τα όρια επεκτείνονται ή διευρύνονται, έχουν την τάση να παραμένουν απλωμένα.

Η αληθινή αγάπη είναι μια διαρκής αυτο-διευρυνόμενη εμπειρία.

Ο έρωτας δεν είναι.»

Πιστεύοντας αυτά που πιστεύω λοιπόν, θεωρώ πως ο έρωτας σαν βάση για Ds σχέση είναι μια λανθασμένη και κακή βάση.

Ds πρέπει να κάνεις είτε επειδή έχεις ανάγκη να υποτάσσεσαι (επί μέρους, ή ολοκληρωτικά), είτε επειδή έχεις ανάγκη να Υποτάσσεις (επί μέρους, ή ολοκληρωτικά).
Αυτή είναι η σωστή βάση.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όταν υπάρχει η σωστή βάση, απαγορεύεται να ερωτευτεί κανείς.

Μπορεί να σημαίνει επιπρόσθετα προβλήματα για την υποταγή (είτε τη μερική, είτε την ολική) , μπορεί να σημαίνει και το ανάποδο, μπορεί να σημαίνει και τα δύο ταυτόχρονα.

Όσοι Κ νιώθουν πως όταν είναι ερωτευμένοι είναι ανίκανοι να διατηρήσουν την κυριαρχία τους, μπορούν να προσπαθήσουν να τον αποφύγουν ή να το δουν ως πρόκληση, να μπορούν παρά το ότι είναι ΚΑΙ ερωτευμένοι να επικυριαρχήσουν.

Όσες σ. νιώθουν πως με το να τις ερωτευτεί ο Κ γίνεται υποχείριο τους, μπορούν να προσπαθήσουν να τον αποφύγουν.

Όσες σ. νιώθουν πως πέφτει από τον «θρόνο» του όποιος τις ερωτευτεί, επειδή οι ίδιες θεωρούν εαυτό σκουπίδι και ανάξιο και όποιος συνεπώς τις ερωτευτεί κάποιο πρόβλημα έχει, μπορούν να προσπαθήσουν να τον αποφύγουν.

Κι όσοι νομίζουν πως ο έρωτας είναι η βάση της Ds σχέσης, καλό θα ήταν να αποφύγουν την Ds σχέση.

Γιατί η κάθε γυναίκα που εγώ γνωρίζω, συμπεριφέρεται με κάποιους τρόπους «υποτακτικά» όσο είναι ερωτευμένη.
Αυτό όμως δεν την κάνει υποτακτική, αν δεν υπάρχει μέσα της η ανάγκη για υποταγή.
Κι αν δεν υπάρχει τι θα συμβεί όταν μια βανίλλα γυναίκα παύει να είναι ερωτευμένη? Φεύγει και η επιθυμία για υποταγή.
Το έχω δει τόσες φορές να συμβαίνει που προσωπικά πείσθηκα.
Γυναίκες με σαδομαζοχιστικές τάσεις, να προσπαθούν να χωρέσουν στα υποτακτικά ρούχα από έρωτα, συγχύζοντας την απόλαυση από τον σαδομαζοχισμό με το Ds.
Και κάποιους Κ. να νομίζουν πως έχουν υποτακτική, επειδή τους κάθεται να την δείρουν και του λένε πόσο τον λατρεύουν και θα έκαναν τα πάντα γι αυτόν, για να δουν την μετατροπή του αρνιού σε μαινόμενη σκύλα, μόλις ο έρωτας περάσει και κάποια εντολή δεν τις καυλώνει αρκετά.

Η υποτακτική δεν κάνει χατίρι Στον Κύριο της με την υποταγή της. Χάρη αν μπορεί κάποιος να το ονομάσει έτσι, κάνει στον εαυτό της επειδή, αναγνωρίζει τις ανάγκες της και η ανάγκες της την οδηγούν στην υπακοή, αυτό την ολοκληρώνει.
Με ή χωρίς έρωτα.

Ο έρωτας ΠΑΝΤΑ περνά.
Η ανάγκη για υπακοή/υποταγή (για όσες είναι σκλάβες το 2ο) είναι συνεχώς μέσα μας.

Η Αγάπη δε….είναι ένα εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο…