Έρωτας ως βάση του D/s

 

Προσωπικά διαχωρίζω τον έρωτα από την Αγάπη απόλυτα.

Θα χρησιμοποιήσω τους ορισμούς του Σκοτ Πεκ, γιατί με εκφράζουν:

«…η εμπειρία του να ερωτεύεται κανείς είναι μια ερωτική εμπειρία, που συνδέεται συγκεκριμένα με τη γενετήσια ορμή. Δεν ερωτευόμαστε τα παιδιά μας ακόμα κι αν τα αγαπάμε πολύ βαθιά. Δεν ερωτευόμαστε τους φίλους μας του ίδιου γένους — εκτός αν έχουμε ομοφυλοφιλικές τάσεις — ακόμα κι αν νοιαζόμαστε πολύ γι αυτούς. Ερωτευόμαστε μόνον όταν συνειδητά ή ασυνείδητα παρακινούμαστε από σεξουαλικά κίνητρα.
….
Το ερωτικό αίσθημα δεν είναι μια εκδήλωση βούλησης.
Όσο κι αν είμαστε ανοιχτοί σ' αυτό, ή όσο κι αν το ποθούμε, η εμπειρία μπορεί ακόμα να μας διαφεύγει.
Αντίθετα, η εμπειρία μπορεί να μας βρει σε στιγμές που σαφώς δεν τη γυρεύουμε, όταν μας είναι άβολη και ανεπιθύμητη.

Είναι τόσο πιθανό να ερωτευτούμε κάποιο άτομο με το οποίο φανερά δεν ταιριάζουμε, όσο και με κάποιο άτομο με το οποίο ταιριάζουμε περισσότερο.
Μάλιστα, μπορεί ακόμα να μη μας αρέσει ή να μη θαυμάζουμε το αντικείμενο του πάθους μας και αντίστροφα, έστω κι αν προσπαθήσαμε όσο ήταν ανθρώπινα δυνατό, μπορεί να μην καταφέραμε να ερωτευτούμε ένα πρόσωπο που βαθιά σεβόμαστε και με το οποίο μια βαθιά σχέση θα μας ήταν από κάθε άποψη επιθυμητή.

Αυτό δε σημαίνει ότι η εμπειρία του ερωτικού αισθήματος απαλλάσσεται από την πειθαρχία.

Οι ψυχίατροι, για παράδειγμα, συχνά ερωτεύονται τους ασθενείς τους, όπως άλλωστε και οι ασθενείς τους ερωτεύονται ωστόσο, από προσήλωση στο καθήκον τους προς τον ασθενή, και στον δικό τους ρόλου ως θεραπευτών, είναι συνήθως ικανοί να αποτρέψουν την κατάρρευση των συνόρων του εγώ τους, και να παραιτηθούν από τον ασθενή ως ρομαντικό αντικείμενο.

Ο αγώνας και το συνακόλουθο βάσανο της πειθαρχίας είναι τρομεροί. Αλλά η πειθαρχία και η θέληση μπορούν μόνο να ελέγχουν την εμπειρία, δεν μπορούν να τη δημιουργούν.

Μπορούμε να διαλέγουμε τον τρόπο που θα αντιδράσουμε στην εμπειρία του έρωτα, αλλά δεν μπορούμε να διαλέγουμε την ίδια την εμπειρία.

Το ερωτικό αίσθημα δεν είναι μια επέκταση των ορίων ή των συνόρων ενός ατόμου είναι ένα μερικό και προσωρινό γκρέμισμα τους.
Η επέκταση των ορίων ενός ατόμου προϋποθέτει προσπάθεια. Ο έρωτας έρχεται χωρίς προσπάθεια. Οκνηρά και απείθαρχα άτομα είναι εξίσου πιθανό να ερωτεύονται, όσο και τα ενεργητικά και αφοσιωμένα στα καθήκοντα τους άτομα.

Μόλις η πολύτιμη στιγμή του ερωτικού αισθήματος παρέλθει και τα σύνορα έχουν επανέλθει στην πρωτύτερη θέση τους, το άτομο μπορεί να απαλλαγεί από την ψευδαίσθηση, αλλά συνήθως δεν αποκτά καθόλου ευρύτερη αντίληψη από την εμπειρία. Όταν, ωστόσο, τα όρια επεκτείνονται ή διευρύνονται, έχουν την τάση να παραμένουν απλωμένα.

Η αληθινή αγάπη είναι μια διαρκής αυτο-διευρυνόμενη εμπειρία.

Ο έρωτας δεν είναι.»

Πιστεύοντας αυτά που πιστεύω λοιπόν, θεωρώ πως ο έρωτας σαν βάση για Ds σχέση είναι μια λανθασμένη και κακή βάση.

Ds πρέπει να κάνεις είτε επειδή έχεις ανάγκη να υποτάσσεσαι (επί μέρους, ή ολοκληρωτικά), είτε επειδή έχεις ανάγκη να Υποτάσσεις (επί μέρους, ή ολοκληρωτικά).
Αυτή είναι η σωστή βάση.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όταν υπάρχει η σωστή βάση, απαγορεύεται να ερωτευτεί κανείς.

Μπορεί να σημαίνει επιπρόσθετα προβλήματα για την υποταγή (είτε τη μερική, είτε την ολική) , μπορεί να σημαίνει και το ανάποδο, μπορεί να σημαίνει και τα δύο ταυτόχρονα.

Όσοι Κ νιώθουν πως όταν είναι ερωτευμένοι είναι ανίκανοι να διατηρήσουν την κυριαρχία τους, μπορούν να προσπαθήσουν να τον αποφύγουν ή να το δουν ως πρόκληση, να μπορούν παρά το ότι είναι ΚΑΙ ερωτευμένοι να επικυριαρχήσουν.

Όσες σ. νιώθουν πως με το να τις ερωτευτεί ο Κ γίνεται υποχείριο τους, μπορούν να προσπαθήσουν να τον αποφύγουν.

Όσες σ. νιώθουν πως πέφτει από τον «θρόνο» του όποιος τις ερωτευτεί, επειδή οι ίδιες θεωρούν εαυτό σκουπίδι και ανάξιο και όποιος συνεπώς τις ερωτευτεί κάποιο πρόβλημα έχει, μπορούν να προσπαθήσουν να τον αποφύγουν.

Κι όσοι νομίζουν πως ο έρωτας είναι η βάση της Ds σχέσης, καλό θα ήταν να αποφύγουν την Ds σχέση.

Γιατί η κάθε γυναίκα που εγώ γνωρίζω, συμπεριφέρεται με κάποιους τρόπους «υποτακτικά» όσο είναι ερωτευμένη.
Αυτό όμως δεν την κάνει υποτακτική, αν δεν υπάρχει μέσα της η ανάγκη για υποταγή.
Κι αν δεν υπάρχει τι θα συμβεί όταν μια βανίλλα γυναίκα παύει να είναι ερωτευμένη? Φεύγει και η επιθυμία για υποταγή.
Το έχω δει τόσες φορές να συμβαίνει που προσωπικά πείσθηκα.
Γυναίκες με σαδομαζοχιστικές τάσεις, να προσπαθούν να χωρέσουν στα υποτακτικά ρούχα από έρωτα, συγχύζοντας την απόλαυση από τον σαδομαζοχισμό με το Ds.
Και κάποιους Κ. να νομίζουν πως έχουν υποτακτική, επειδή τους κάθεται να την δείρουν και του λένε πόσο τον λατρεύουν και θα έκαναν τα πάντα γι αυτόν, για να δουν την μετατροπή του αρνιού σε μαινόμενη σκύλα, μόλις ο έρωτας περάσει και κάποια εντολή δεν τις καυλώνει αρκετά.

Η υποτακτική δεν κάνει χατίρι Στον Κύριο της με την υποταγή της. Χάρη αν μπορεί κάποιος να το ονομάσει έτσι, κάνει στον εαυτό της επειδή, αναγνωρίζει τις ανάγκες της και η ανάγκες της την οδηγούν στην υπακοή, αυτό την ολοκληρώνει.
Με ή χωρίς έρωτα.

Ο έρωτας ΠΑΝΤΑ περνά.
Η ανάγκη για υπακοή/υποταγή (για όσες είναι σκλάβες το 2ο) είναι συνεχώς μέσα μας.

Η Αγάπη δε….είναι ένα εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο…

Θέλω και Ανάγκη

Για μένα αυτός ο διαχωρισμός είναι από τους σημαντικότερους που χρειάζεται να κάνει αργά ή γρήγορα όποιος επιθυμεί να ασχοληθεί με Ds.

Οι παρανοήσεις αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα απίστευτα πολλές, ακόμα και ανάμεσα σε σοβαρούς lifestyles.

Απόψεις όπως:

1.         Μα είναι δυνατό να έχουν οι υ. θέλω?

2.         Ο σκλάβος ούτε ανάγκες έχει ούτε "θέλω" Η μόνη του ανάγκη και βούληση είναι να υπηρετεί τον /την Κυρίαρχο…

3.         Είναι αρκετό να γνωρίζει Εκείνος. Η μόνη ανάγκη μιας υποτακτικής είναι να της επιτρέπεται να νιώθει την παρουσία Του.

Και αρκετές παρόμοιες, ακούγονται μεν όμορφα σαν παραμύθι στα αυτιά κάποιων, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά αυτό ακριβώς: Μύθοι.

Κάθε ζωντανός οργανισμός έχει ανάγκες.

Από τις πιο βασικές που αφορούν την επιβίωση του, μέχρι πιο σύνθετες που αφορούν την ψυχική του υγεία.

Και κάθε άνθρωπος έχει επιθυμίες/θέλω.

Αντιλαμβάνομαι πως είναι αναμφισβήτητα  βολικό να αποποιηθεί η σκλάβα κάθε ευθύνη απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό και την υποχρέωση της να κατανοεί και να διαχωρίζει με τη βοήθεια του αφέντη της ενίοτε ακόμα και τις ίδιες ανάγκες αυτές οι οποίες την οδήγησαν να ψάξει για Αφέντη αντί για γκόμενο.

Και να αναλάβει και η ίδια την ευθύνη αυτής της επιλογής, για να μην παρανοεί μέσα της πως μπαίνει σε τέτοια σχέση επειδή η ίδια  είτε απλά επιθυμεί είτε το έχει ανάγκη και δεν κάνει σε κανένα χάρη με κάποιο "δώρο" υποταγής για το οποίο ο Κ θα πρέπει να πληρώνει το αντίτιμο που η ίδια μέσα στο κεφάλι της καθόρισε, ανάλογο με το αντίτιμο που ζητά η βανίλλα γκόμενα για να κάτσει κάποιου...

Είναι αναμφισβήτητα βολικό να λέμε, Εκείνος πάντα ξέρει, πάντα αντιλαμβάνεται, πάντα είναι σε θέση να διαχωρίσει, πάντα είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών…

Ένας μικρός Θεός, μάντης, παντογνώστης και πάνσοφος.

Απόλυτη απεμπόληση κάθε ευθύνης για τον ίδιο μας τον εαυτό μυρίζει αυτό και είναι τόσο εύκολο για το ανεκπαίδευτο υ. που ένας από τους συνηθέστερους μηχανισμούς επιβίωσης ως βανίλλα είναι η προβολή ευθυνών για τα πάντα στους άλλους…

Είναι το γενικό χαρακτηριστικό δυσκολίας να ασχοληθούν με κάποιους τομείς της ζωής τους, επειδή δυσκολεύονται αναμφισβήτητα και να φτάσουν στην απόλυτη τεμπελιά και να δημιουργήσουν την επιθυμία να Ρθει ο Αφέντης στο λευκό του άτι, να καλπάσει δυναμικά κι αποφασιστικά και να πάρει από τους ώμους του κακόμοιρου κάθε βάρος, κάθε ευθύνη, κάθε υποχρέωση, για να μπορεί το υ. να είναι δεμένο και να χύνει όλη μέρα….

Ακούγεται κωμικοτραγικό, αλλά αυτό συμβαίνει από λίγο έως και πολύ στις αρχές, όταν το υ. δεν γνωρίζει, δεν έχει εκπαιδευτεί, δεν έχει παρά ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ.

Παρά τις αμέτρητες του ανασφάλειες και αυτοκαταστροφικές τάσεις και φόβους και φοβίες, το υ συνήθως έχει και την αντίθετη πλευρά που θεωρεί εαυτό "δώρο Θεού", το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, το καλύτερο, το πιο ανθεκτικό, το πιο καλό, το πιο τρυφερό, το τόσο αλτρουιστικό...και η λίστα ανάλογα διαφοροποιείται και αλλάζει.

Είτε τα εκφράζει, είτε τα κουβαλά σαν ωρολόγια βόμβα μέσα του σαν παράπονο, σαν αίσθηση ανικανότητας του Κ, όταν αυτά τα θέλω του δεν ικανοποιούνται όταν το ίδιο κρίνει πως θα έπρεπε να ικανοποιούνται, με τους τρόπους που φαντάζεται πως πρέπει να ικανοποιούνται, όταν θεωρεί πως πρέπει να ικανοποιούνται, είναι εκεί.

Το έχω ξαναπεί.

Δεν υπάρχει πιο εγωκεντρικό κακομαθημένο ζώο, από το ανεκπαίδευτο υποτακτικό.

Κι αν υπάρχει κάποια βασική πρώτη ευθύνη στον εν δυνάμει Αφέντη του ανεκπαίδευτου υ, δεν είναι να του ξεχειλώσει την κωλοτρυπίδα, αλλά να του δώσει να καταλάβει και να ανακαλύψει, να διαχωρίσει, να αναγνωρίσει ποιες είναι οι ανάγκες του και ποια τα θέλω του κάθε δεδομένη περίοδο, μια και εκτός από τις βασικές ανάγκες, οι υπόλοιπες διαφοροποιούνται και εξελίσσονται με το πέρασμα του χρόνου και να επιμείνει σ αυτό αν το υ. αντιστέκεται.

Δεν είναι τυχαίο που στο παραδοσιακό Ds μια εν δυνάμει σκλάβα έπαιρνε την εντολή να γράψει δοκίμια.

Από το τι σημαίνει για την ίδια υποταγή, σκλαβιά, ποια είναι τα θέλω της, ποιες οι ανάγκες της κ.ο.κ.

Αυτό γινόταν για να δει αφενός ο Κ. σε ποιο σημείο βρίσκεται η μέλλουσα σκλάβα Του και τι αντιλήψεις κουβαλά, ώστε να την βοηθήσει να τις διαμορφώσει και αφετέρου για να προβληματιστεί και η ίδια η σκλάβα.

Γιατί όσο το υ. θεωρεί πως η "υπακοή" του -την οποία συνήθως στην αρχή το υ ορίζει ως υπακοή σε ότι και όταν το ίδιο γουστάρει να υπακούσει και για όσο προς Θεού αυτό δεν ξεβολεύει το ίδιο-  είναι το αντίτιμο που πληρώνει στον Κ για να το αναλάβει και το ίδιο δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα πέρα από το να υπακούει και να έχει τον Άλλο να κάνει τα πάντα γι αυτή την κακόμοιρη υπακοή, αντί να συνειδητοποιεί πως πρωτίστως υπακούει/υποτάσσεται επειδή το ίδιο έχει αυτή την ανάγκη, τότε …

θα συνεχίσουμε να γινόμαστε μάρτυρες θλιμμένων κορασίδων που μετά από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, με μένος επιτίθενται είτε στον πρώην Κ, είτε στο ίδιο το σχήμα του Ds και  καταγράφουν λίστες με τα πρέπει και δεν πρέπει που «οφείλει» να κάνει ο Κ για να του κάνουν το χατίρι να τον χρίσουν Κ και να τον υπακούσουν, προσπαθώντας για άλλη μια φορά να προβάλουν κάθε ευθύνη σε οτιδήποτε άλλο, πέρα από τον εαυτό τους και την απαίτηση να αλλάξει όλο το σύμπαν, ο Κ, το βδσμ το ίδιο για να ταιριάζει στην τεμπελιά ή/και την αδυναμία τους να κάνουν τον απλούστερο διαχωρισμό και να κατανοήσουν πως είναι εκεί ..

όχι για να οδηγήσουν, αλλά για να οδηγηθούν, όχι για να ορίσουν αλλά για να ορισθούν, όχι για να εξουσιάσουν, αλλά για να εξουσιαστούν κ.ο.κ. και να πάψουν να λειτουργούν σαν κακομαθημένα παιδάκια κάθε φορά που δεν γίνεται το δικό τους.

Και αναμφισβήτητα και ο Ίδιος ο Κ. οφείλει να έχει αυτοεκπαιδευτεί κατά ανάλογο τρόπο.

Πως όμως μπορεί κάποιος να διαχωρίσει τα Θέλω από τις Ανάγκες?

Ο ευκολότερος κατ εμέ τρόπος είναι να θέτεται η ερώτηση:

Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό?

Αν η απάντηση είναι ναι – τότε μιλάμε ΔΕΝ μιλάμε για ανάγκη, αλλά για επιθυμία -θέλω ---> δεν είναι απαραίτητο να το έχω αυτό, αλλά μπορεί να θέλω να το έχω.

Αν η απάντηση είναι όχι – τότε μιλάμε για Ανάγκη --->Δεν μπορώ να είμαι απόλυτα υγιής -είτε σωματικά είτε νοητικά αν δεν το έχω αυτό και σίγουρα ποτέ δεν θα μπορώ να είμαι ολοκληρωμένη.

 

Τα θέλω αλλάζουν, εξελίσσονται ή ακυρώνονται, δεν είναι γραμμένα με πύρινα γράμματα σε πέτρα.

Οι ανάγκες είναι σταθερές και ενώ μπορούν να καταπιεστούν, ποτέ δεν μπορούν να εξαφανιστούν.

Αλλά για να απαντήσουμε και να έχει η απάντηση ισχύ, πρέπει να απαντούμε ειλικρινά, χωρίς φόβο και πάθος και να ξαναθέτουμε αυτή την ερώτηση, όπως περνά ο καιρός και εξελίσσεται τόσο η σχέση, όσο κι εμείς οι ίδιοι.

(Συνεχίζεται)

Υποταγή

Για μένα Υποταγή είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία.

Μου φαίνεται αδιανόητο να πω, πως γνώρισα Τον τάδε Κύριο και αμέσως η υποταγή-ιδιότητα βγαίνει στην επιφάνεια, σαν το μαύρισμα άμα βγεις στον ήλιο ένα πράμα.

Όπως μου φαίνεται αδιανόητη η ταύτιση μεταξύ Υπακοής και Υποταγής, η ταύτιση της επιθυμίας για υποταγή με Υποταγή, η ταύτιση του sub mode ή slave mode ή το λιώσιμο μέσα στην καύλα με Υποταγή κ.ο.κ.

Και βέβαια δεν πιστεύω και τίποτα δεν κατάφερε 11 χρόνια τώρα να με πείσει πως η Υποταγή είναι κάτι που μπορείς να βάλεις και να βγάλεις, ανάλογα με τον ρόλο που επιλέγεις να παίξεις κάθε στιγμή, για όσους παίζουν ρόλους.

Η Υποταγή είναι για μένα η σελίδα εκείνη που ανοίγει, όταν μια σκλάβα πέρασε από εκπαίδευση, έζησε ως σκλάβα, μπορεί και υπακούει πλέον αυθόρμητα, χωρίς αντιδράσεις, αντιστάσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις κι αναλύσεις, κάτι που βιώνεται συνέχεια, μια κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι όταν περάσεις από την Παράδοση.

Κι η Παράδοση είναι να μπορείς να στέκεσαι απόλυτα ειλικρινά γυμνή μπροστά Του.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Να μπορέσεις να ξεπεράσεις κάθε επιθυμία να κρύβεις οποιοδήποτε κομμάτι σου, ακόμα και τις σκέψεις ή όσα θεωρείς μειονεκτήματα σου, ή «άσχημα» σου.

Να μην γνωρίζεις ούτε που πας, ούτε καν ποια κατεύθυνση Ακολουθεί.

Να ΑΝΗΚΕΙΣ ως σύνολο, με κάθε υποσύνολο, με κάθε σκέψη, με κάθε ανάσα, εντελώς διάφανη, χωρίς ουδεμία προσπάθεια χειρισμού ή αποκωδικοποίησης όπως βολεύει των εντολών, ή επιλεκτικές εκφράσεις υπακοής.

Εκείνο που γεννήθηκε μέσα μου όταν γνώρισα Τον Κύριο μου, ήταν επιθυμία κάποια στιγμή, μετά από εκπαίδευση, σκληρή δουλειά, παλινδρομήσεις και πισωγυρίσματα, συνεχείς προσπάθειες και επιμονή και συνέπεια να κατορθώσω να ακουμπήσω την πραγματική μου ουσία και να παραδώσω όλο μου το είναι μεταφορικά και κυριολεκτικά σ Αυτόν.

Αυτό για μένα είναι Υποταγή.

Στο μεταξύ αξιοποιώ την Υπακοή, η οποία είναι επιλογή και η οποία πλέον συμβαίνει αυτόματα.

Και πρόσφατα βίωσα την Παράδοση κι εκεί άνοιξε ένα εντελώς καινούριο κεφάλαιο, με διαφορετικές απαιτήσεις, διαφορετικού είδους εκπαίδευσης, διαφορετικά δρομολόγια…

Ελπίζω πως κάποια στιγμή θ ακουμπήσω και την Υποταγή. 

Η Υποταγή στην οποία αναφέρομαι δεν είναι κάτι που αφορά επιβολή του Κ προς το υ..

Έχω την εντύπωση, χωρίς να είμαι και 100% βέβαιη -πως αρκετοί όταν χρησιμοποιούν την λέξη "υποταγή" εννοούν κάτι ανάλογο της αίσθησης που ένιωσα την 2η κιόλας μέρα της πραγματικής μας συνάντησης με Τον Κύριο, που τα γόνατα μου λύθηκαν από μόνα τους, χωρίς εμφανή λόγο ενώ απλά στεκόμασταν και έπεσα στο πάτωμα και φίλησα τα πόδια του, νιώθοντας πως εκείνη είναι η θέση μου. 
Κι από τότε αυτό δεν άλλαξε στα 8 χρόνια που είμαι ιδιοκτησία του, όσα στάδια και δυσκολίες κι αν είχε η σχέση αυτή.

Λαμβάνοντας υπόψη την ανθρώπινη φύση, ιδιαίτερα την υποτακτική, την οποία μελετώ χρόνια και μέσα από τις παρατηρήσεις και τις συνομιλίες με άλλες υποτακτικές και σκλάβες, ελληνίδες και ξένες, κατέληξα πως από εκείνη την αίσθηση μέχρι την απόλυτη πραγματική Παράδοση –κάτι που αφορά λιγότερο το συνειδητό και περισσότερο το ασυνείδητο- η οποία μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη Υποταγή, όπως την όρισα πιο πάνω, το απόλυτο Ανήκειν, αν είναι να το ονομάσω αλλιώς για να γίνει πιο κατανοητό, χρειάζεται χρόνος, εκπαίδευση, πολύ δουλειά και από τους δύο και δεν είναι κάτι που μπορεί να επιβληθεί από κανένα προς κανένα.
Αναμφισβήτητα κάποτε έρχεται ευκολότερα, κάποτε δυσκολότερα και κάποτε δεν έρχεται ποτέ κι αναμφισβήτητα αυτό εξαρτάται και από το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η σκλάβα και τις ατομικές τις δυνατότητες κι ικανότητες, αλλά και αντίστοιχα εκείνες Του Κ. να την καθοδηγήσει, να την εκπαιδεύσει, να την οδηγήσει μέσα από την αλληλεπίδραση τους σ αυτήν.

Βρίσκω τρομερά ενδιαφέρουσα τη διαφορά στον τρόπο που ερμηνεύει ο καθένας τις λέξεις και ειδικότερα την λέξη Υποταγή, την οποία ένιωσα στο πετσί μου πρόσφατα, όταν Κάποιος Κύριος με ρώτησε πόσο συχνά υποτάσσομαι.
Εμφανές τι εννοούσε και πόσο μακριά είναι η δική του ερμηνεία από τη δική μου.

Μου είναι σημαντικό να εμβαθύνω όσο είμαι ικανή να το κάνω, μου είναι σημαντικότερο να καταφέρνω να βλέπω τα πράγματα όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελα να είναι ή πως θα ήθελα να φαίνονται πως είναι μπας και με κρίνει κανείς κι αποφασίσει πως δεν είμαι αρκετά οτιδήποτε και για Εκείνον είναι σημαντικότερο να είμαι ακόμα και με τον εαυτό μου ειλικρινής και ευτυχώς δεν έχει ανάγκη να αποδείξει σε κανένα πόσο Ικανός Αφέντης είναι και τι και με ποιους τρόπους μπορεί να Επιβάλει οτιδήποτε.

Στα 25 χρόνια ενασχόλησης Του με το χώρο, πλέον γνωρίζει πως καλές οι θεωρίες και όλα τα "ανεβαστικά" που τσαμπουνάνε συχνά πυκνά οι σκλάβες στον ίδιο τους τον εαυτό, προσπαθώντας να εκλογικεύσουν τις επιλογές τους και να δημιουργούν ροζουλιά συννεφάκια απόλυτης παράδοσης και υποταγής για να βγάζουν τη μέρα, όπως και όλα όσα σε στιγμές συναισθηματικής Νιρβάνας λένε στους Κ τους, αλλά αυτά όλα απέχουν παρασάγγας από την ωμή πραγματικότητα, όταν μιλάμε για ανθρώπους με ασυνείδητο εμπλεκόμενους σε σχέσεις όπου αυτό συχνότατα νιώθει απειλημένο κι αντιδρά με τρόπους που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει με σιγουριά… 

Από κει και πέρα…
Ο καθένας μπορεί να βρει την ευτυχία με διαφορετικό τρόπο και έχοντας διαφορετικές ερμηνείες

Η Αγάπη μου.

Μπορώ να σας προσφέρω Την Αγάπη.
Όχι την αγάπη σαν συναίσθημα, αλλά Την Αγάπη ως βίωμα…

Διαλογιζόμουν και μας είδα…

Μας είδα λίγο μεγαλύτερους από τώρα…ένα πανέμορφο γοητευτικό ζευγάρι, με κρατούσατε από την λεπτή μου μέση και γελούσαμε ευτυχισμένα.

Μετά μας είδα ώριμους, εσείς με άσπρα μακριά μαλλιά όμορφα περιποιημένα μαζεμένα πίσω, να με κρατάτε απ τη μέση και να περνάμε όμορφα.

Και μας είδα πάρα πολύ γέρους…Καθισμένους μέσα στο πράσινο, αγκαλιά…είχα το κεφάλι μου στο στήθος σας και γύρω ήταν πανέμορφα και μπορούσες να δεις χιλιόμετρα μακριά και γύρω μας πουλιά να τιτιβίζουν και έπαιζαν πολλά μικρά παιδάκια κι ακούγονταν φωνές απ το σπίτι πιο πάνω…

Και σας χαμογέλασα κι έλαμπε στα μάτια μου η αγάπη, η αγάπη για τον Σύντροφο μου, τον Συνοδοιπόρο τόσων χρόνων, τον Αφέντη μου, τον εραστή μου, τον φίλο μου, τον πατέρα μου, τον αδελφό μου, το παιδί μου…Και με κοιτάξατε με λατρεία και με φιλήσατε απαλά στο στόμα…
Κι έγειρα με ένα χαμόγελο το κεφάλι στο στήθος σας και ….έφυγα. Και πήγα αλλού να περιμένω την επόμενη μας συνάντηση…
Κι η τελευταία μου σκέψη ήταν πως χαίρομαι που φεύγω πρώτη, γιατί ποτέ δεν θα άντεχα να σας χάσω.

Έτσι σας αγαπάω Αφέντη μου…
Τόση είναι η αγάπη μου για σας.
Βαθύτερη από τον πιο βαθύ ωκεανό…
Ειλικρινής κι απλή η αγάπη μου.
Προτιμά το θάνατο, από μια ζωή χωρίς εσάς. Και τον δέχεται με ευχαριστίες.

Ξέρω πως άλλες είναι καλύτερες, ομορφότερες, νεότερες, σκλαβότερες, λεπτότερες κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο πιο από μένα.

Αλλά ποτέ δεν θα πιστέψω πως οποιαδήποτε μπορεί να σας αγαπήσει τόσο απόλυτα, τόσο βαθιά, τόσο αφοσιωμένα που να έδινε τη ζωή της για σας.
Χρειάζεται μια ειδική ψυχοσύνθεση κάτι τέτοιο, χρειάζεται να τύχει να συμπέσουν τόσα πολλά μαζί, που να δημιουργούν τέτοιες προϋποθέσεις για να φτάσει κάποιος στην απέραντη αγάπη που έχω εγώ για σας. Και πιστεύω στη μοίρα. Πιστεύω πως είναι γραφτό να είμαστε μαζί.

Ποτέ δεν θα σας πρόδιδα.
Ποτέ δεν θα σας εγκατέλειπα.
Ποτέ δεν θα έβαζα τον εαυτό μου πρίν από σας.
Την ευχαρίστηση μου πριν απ τη δικιά σας.
Αν είχα μόνο ένα κομμάτι ψωμί και πεινάγαμε κι οι δύο, θα σας το πρόσφερα με την καρδιά μου.
Τόσο σας αγαπώ.

Που αν και είμαι αυτή που είμαι, θα θυσίαζα κάθε μελλοντική ερωτική μου επαφή, αν αυτό εσείς επιθυμούσατε.
Θα σας φρόντιζα και θα σας στήριζα και θα σας εμψύχωνα και θα σας χαλάρωνα και θα σας ..αγαπούσα.
Θα σκότωνα για σας, θα έμπαινα ανάμεσα στην σφαίρα και σε σας με θάρρος κι αυθόρμητα.
Και θα σας αγαπούσα…

Σας ικετεύω Αφέντη μου….είμαι ημιλιπόθιμο απ την δίψα και την πείνα μου για σας….πάρτε με κοντά σας….Επιτρέψτε μου να σας προσφέρω όλα όσα μπορώ, να είμαι χρήσιμη σε σας…
Να σας λατρεύω και να σας φροντίζω και να σας καυλώνω και να σας χύνω και να είμαι πάντα εκεί όσο με θέλετε και να εξαφανίζομαι μόλις κουραστείτε…Και πάντα και συνέχεια να σας αγαπάω. Και ποτέ δεν θα το αμφισβητούσατε…Γιατί ξέρετε τόσο βαθιά μέσα σας πως είναι η αλήθεια…Θα ήσασταν ασφαλής μαζί μου…Θα νιώθατε καθημερινά το μέγεθος της αφοσίωσης μου και την απεραντοσύνη της αγάπης μου για σας.

Ας βιώσουμε μαζί Την Αγάπη Λατρεμένε μου Πρίγκιπα σας ικετεύω…

αιώνια σκλάβα Σας.