Vanilla

Προσωπικά ουδέποτε χρησιμοποίησα τον όρο βανίλλα ως όρο που αφορούσε τις σεξουαλικές πρακτικές των εκτός bdsm χώρου.

Κι αυτό ίσως επειδή πολύ πριν ανακαλύψω τον χώρο οι σεξουαλικές μου πρακτικές ήταν τέτοιες που κατατάσσονται στο βδσμ ως βιτσιόζικες.

Εκείνο που εννοούσα κι εννοώ όταν αναφέρομαι σε βανιλλίζουσες συμπεριφορές, αντιλήψεις κ.ο.κ. λοιπόν παραμένει αναλλοίωτο μέχρι και σήμερα και δεν αφορά τις όποιες σεξουαλικές πρακτικές.

Αφορά τη συνειδητή επέκταση των προσωπικών συνόρων, της κοσμοθεωρίας, της αντίληψης περί Ανταλλαγής Ελέγχου.

Στους βανίλλα δεν υπάρχει συνειδητή Ανταλλαγή Ελέγχου.
Και χωρίς αυτή δεν υπάρχει bdsm.

Γι αυτούς οι σεξουαλικές πρακτικές είναι απλά αυτό. Πρακτικές για εμπλουτισμό της σεξουαλικής τους ζωής η οποία είναι ένα μέρος της ζωής τους.
Για αρκετούς bdsmers όμως το bdsm είναι ο πυρήνας όχι απλά της ζωής τους, αλλά της ύπαρξής τους της ίδιας.

Ένας bdsmer που ασχολείται με οτιδήποτε πέραν των σεξουαλικών πρακτικών, θα είναι bdsmer ακόμα κι αν δεν έχει στην κατοχή του οποιαδήποτε εργαλεία.
Διεγείρεται με πιο συγκεκριμένους τρόπους, κάποιοι εξ ημών δε, μόνο με συγκεκριμένους τρόπους.

Οπότε για όσους το σεξ και οι όποιες σεξουαλικες πρακτικές δεν είναι παρά το κερασάκι στην τούρτα του Power Exchange η έννοια βανίλλα πάντοτε αφορούσε την απουσία της τούρτας και όχι αν τρώνε κι εκείνοι κερασάκια.

Για εκείνους το σεξ είναι κάτι που κάνουν και μετά πάνε δουλειές τους, για κάποιους από μας είναι άρρητα συνδεδεμένο με τον ψυχισμό μας.
Δεν έχει διαρραγεί η σχέση σώματος-ψυχής, είναι συγκοινωνούντα δοχεία και το ένα χύνεται στο άλλο αλληλεπιδρώντας το ένα στο άλλο...

Αυτό βέβαια δημιουργεί άλλο ένα ερώτημα....

Πόσοι απ αυτούς που βασίζουν το ανήκειν στο bdsm στο πιο πικάντικο σεξ, αντιλαμβάνονται πως δεν είναι αυτή η βάση του?

Blue Day

Η μελαγχολία είναι η μικρή πολυτέλεια των φτωχών ψυχών.

Henri de Montherlant

"Goodbye" is the only truth.

I wish my mind would sleep when my body is trying to.
I went to bed and instead of resting, my mind put two and two together from things i ve heard long time ago and things i ve heard yesterday and it keeps putting things together and in spite of me always saying i prefer the truth, knowing the truth can really force you in changing things you are not ready to change.

Or as Frank Herbert said :Beware of the Truth. If you find a truth it can demand that you make painful changes. 

Sometimes though they don't leave when they should have...

Πιστεύετε πως ήρθα για να παίξω μαζί σας κι εγώ ήρθα για να σας χαλάσω το παιχνίδι. 

Πιστεύετε πως κλέβω στο παιχνίδι γιατί πιστεύετε πως παίζω μαζί σας και δεν βλέπετε πως δεν παίζω μαζί σας. 

Σας ξεφεύγω αιώνια, και δεν το κάνω επίτηδες. 

Δεν με ψάχνετε ούτε εκεί που είμαι, ούτε όταν είμαι εκεί, ούτε εκεί που πάω. 

Κερδίζω όλα τα παιχνίδια, κι αν καμιά φορά χάσω το κάνω για ποικιλία. 

Σαν την φλόγα που ξετρελάινεται με τον εαυτό της. 

Έρπω και ανυψώνομαι και μετά επιστρέφω στην τέφρα μου απ' όπου θα ξαναυψωθώ όποτε θέλω. 

Πεθαίνω ξέροντας πως θ' αναστηθώ. Κι όμως πεθαίνοντας ματώνω. Αλλά εσείς δεν βλέπετε το αίμα. 

Κι όταν δε μάτωνα, εσείς βλέπατε αίμα.

Henry de Montherlant

 

 

Μετ. Μαργαρίτα Κουλεντιανού

Bdsm status

Αρκετά συχνά όλο και κάποιος θα εμφανιστεί στην διαδικτυακή κοινότητα και αρχίζει να αναφέρεται στα στάτους ως …ταμπέλες θα ήθελα να μοιραστώ την άποψη μου για τέτοιου είδους θέσεις.

Το να ακολουθεί κάποιος, συμβάσεις που δημιουργήθηκαν με σκοπό την διευκόλυνση της επικοινωνίας ανάμεσα σε άτομα που συνδιαλέγονται και συνυπάρχουν σ ένα χώρο, χωρίς ακυρωτικές ενέργειες και ευφημισμούς περί της ελευθερίας που προσδίδει η απόρριψη αυτών των συμβάσεων, απαιτεί να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις.

Όπως καλή γνώση των ορισμών και κατανόηση των συμβάσεων,
συνειδητοποίηση πως χωρίς κοινό κώδικα επικοινωνίας, δεν μπορούμε να μιλάμε για κοινή ομπρέλα ή κοινότητα, ούτε καν διαδικτυακή,
αλλά για πολλά σκόρπια άτομα που προσπαθούν υπό λεπτό ή χοντρό μανδύα αλαζονείας, να αποδείξουν πως εκείνοι ως μονάδες ξέρουν καλύτερα, αντιλαμβάνονται καλύτερα και πως μόνο όσες συμβάσεις αναγνωρίζουν οι ίδιοι έχουν αξία και πως όλες οι εκατοντάδες χιλιάδες που υπήρξαν στο χώρο πριν την δική τους εισαγωγή σ αυτόν, δημιούργησαν αυτές τις συμβάσεις τυχαία και δεν υπάρχει τίποτα που κανείς μπορεί να τους διδάξει ή να τους προσφέρει είτε ως γνώση, είτε ως διαδικασίες, είτε ως πρωτόκολλα και πάει λέγοντας.

Και κυρίως για να αποδεχτεί κάποιος την ύπαρξη κάποιων συμβάσεων , σημαίνει να καταπιεί και λίγο την αλαζονική πεποίθηση πως αξίζει να ακολουθούνται οποιοιδήποτε κοινοί κώδικες επικοινωνίας που δεν ανακάλυψε και όρισε ο ίδιος, αλλά εκείνη η ομάδα μέσα στην οποία κινείται και έχει αποδεχτεί στην πλειοψηφία της αυτούς τους κοινούς κώδικες επικοινωνίας για απλούστευση αυτής.

Για κάποιος από μας, το στάτους ουδεμία σχέση δεν έχει με ταμπέλα και αποδεχόμενοι το στάτους δεν θεωρούμε πως στερούμεθα την ατομική μας μοναδικότητα, ούτε πως με οποιοδήποτε τρόπο μας περιορίζει σε συγκεκριμένες συμπεριφορές ή τρόπους έκφρασης μέσα στη γενικότερη –άντε να κάνω την υπέρβαση- κοινότητα.

Απλά το ότι είμαι σκλάβα για όσους πραγματικά γνωρίζουν τα βασικά χαρακτηριστικά που ορίζουν κάποια ως τέτοια, με γλυτώνει από την ανάγκη όταν γνωρίζομαι με κάποιον να επεξηγώ τα αυτονόητα, να πρέπει να φοράω άμυνες και μάσκες, όπως κάνω στον έξω κόσμο και να χάνω πολύτιμο χρόνο σε σαρώσεις ατόμων που δεν θα είχαν ποτέ την πιθανότητα να μ ενδιαφέρουν για οτιδήποτε περισσότερο από φιλία.

Είναι δηλαδή για μένα εξίσου σημαντικό το στάτους μου όσο και η σεξουαλική ταυτότητα κάποιου ως straight ή bi ή gay.
Αν είναι άχρηστα τα στάτους στο bdsm τότε εξίσου άχρηστα θα ήταν κι αυτοί οι προσδιορισμοί.

Αλλά δεν είναι.

{Βέβαια οι ιδιαίτερα αντιδραστικοί θα μιλήσουν για θεωρίες και θα αναλύσουν πως δεν υπάρχει καμία ταυτότητα πουθενά κι όλα είναι χύμα κάτι που με παραπέμπει στην «φιλοσοφία» του τύπου ->όσα φάμε κι όσα πιούμε κι όσα αρπάξει ο κώλος μας και ποιος γαμεί τα στάτους και τις ταυτότητες εφόσον εμείς χύνουμε<-}

Κι όπως αν είμαι gay δεν θα κάτσω να φλερτάρω με μια γυναίκα, εφόσον έχω βεβαιωθεί πως δεν με ελκύουν και γι αυτό εξ άλλου δηλώνω gay και όχι οτιδήποτε άλλο, έτσι και ως σκλάβα που ενδιαφέρεται για κάτι πέρα από μια ξεπέτα, δεν θα αναλώσω χρόνο με εκείνα τα στάτους που ξεκάθαρα δεν είναι σε θέση να καλύψουν τις ανάγκες μου.
Να παίξω μπορώ με οποιοδήποτε στάτους, φύλο, δηλώνω και είμαι πανσεξουαλική, είμαι απόλυτα έκφυλη, ανώμαλη και διεστραμμένη και ακόμα προσπαθώ να ανακαλύψω τα όρια μου.
Αλλά να σχετιστώ εγκεφαλικά και να καλύψω τις κύριες μου ανάγκες, μπορώ μόνο με συνειδητοποιημένους Κυρίαρχους.

Αυτό λέει λοιπόν το στάτους μου, το οποίο επιλέγω με περηφάνια γιατί είναι εκείνο που είμαι και όχι μια ταμπέλα άνευ ουσίας.

Είναι η βάση της ψυχοσύνθεσής μου, του είναι μου ολόκληρου.

Περι Αγάπης και Σχεσεων

Μια φίλη, μου θύμισε τα λόγια του Πεσσόα:

«Ποτέ δεν αγαπάμε κανέναν. Αγαπάμε αποκλειστικά την εικόνα που διαμορφώνουμε για κάποιον. Αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας κατασκευή, στην ουσία δεν αγαπάμε παρά τον εαυτό μας» 

Προσωπικά κλίνω πως όλες οι ερωτικές σχέσεις ξεκινούν «αυνανιστικά», με προβολές προσδοκιών, αναμένουμε να μας αγαπούν με συγκεκριμένο τρόπο, να μας φροντίζουν ή να δέχονται τη φροντίδα με τον τρόπο που εμείς κατανοούμε κι αντιλαμβανόμαστε, είτε κάνουμε bdsm, είτε σχετιζόμαστε με κάποιο άλλο τρόπο βάση πάντα του ποιοι είμαστε και τι ανάγκες/επιθυμίες έχουμε. (δεν δέχομαι τη θέση κάντε όλοι bdsm είναι καλύτερο, αντίθετα θεωρώ πως πολλοί που κάνουν bdsm ενώ δεν είναι τέτοιες οι ανάγκες/επιθυμίες τους, για οποιουσδήποτε λόγους πέραν αυτών, θα ήταν καλύτερα να μην έκαναν. Δεν δέχομαι πως επειδή σε μένα προσωπικά ταιριάζει ένας άλφα τρόπος σχετίζεσθαι, σημαίνει πως είναι ότι καλύτερο και ότι ανώτερο και ότι μοναδικότερο  κι είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος με τον οποίο θα έπρεπε να σχετίζονται οι πάντες, με τον ίδιο τρόπο που δεν δέχομαι εκείνος που πιστεύει σε κάποιο Θεό να θέλει να πείσει τους πάντες πως ο δικός του Θεός είναι πιο ....θεϊκός).

Παρά το ότι οι σχέσεις ξεκινούν όπως έγραψα αυνανιστικά, οι σχέσεις που κρατάνε στο χρόνο και ολοκληρώνουν τους εμπλεκόμενους σ αυτές, δεν είναι άλλες απ εκείνες όπου τα άτομα που τις απαρτίζουν, κατορθώνουν να επικοινωνήσουν, αποκωδικοποιώντας την "γλώσσα" ο ένας του άλλου και αποδεχόμενοι την διαφορετικότητα τους ακόμα και στον τρόπο που εκδηλώνουν αγάπη, θυμό, απογοήτευση, φροντίδα κ.ο.κ.

Πιστεύω στην Αγάπη με όλη μου τη ψυχή! 

Αδυνατώ να σχετιστώ βαθιά χωρίς αγάπη. 

Αγαπώ τα παιδιά μου, Τον Κύριο μου, Τον Μέντορα μου, Τον Εραστή μου, τους Φ/φιλους μου, εμένα, τους γονείς μου, τ αδέλφια μου και την ζωή την ίδια!

Πολύ συχνά ανατρέχω στον Γκιπράν, αλλά ιδιαίτερα όταν κάποιο θέμα αφορά την Αγάπη:


"Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
....
Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της."

Στην "γκρίζα περίοδο" της σχέσης μας με Τον Κύριο, Του είχα γράψει:
"Μπορώ να ζω χωρίς συντροφικότητα, χωρίς αγκαλιά, χωρίς σεξ, χωρίς bdsm, αλλά με την αγάπη στην καρδιά."

Κι αυτή η αγάπη, ήταν εκείνη που μου έδινε αντοχές και δύναμη να συνεχίζω να ζω και να προσπαθώ να ξανακερδίσω Ε/εμας.
Ίσως αυτή η αγάπη να είναι κάτι αποκλειστικά προσωπικά δικό μας, κάτι που κουβαλάμε οι ίδιοι και αυτό από μόνο του είναι ευλογία, αλλά δεν είναι αυνανιστική γιατί ξεπερνά τα όρια του εαυτού μας και έχει αντικείμενο έξω από μας. Κι είναι για μένα εκπλήρωση της Ύπαρξης.

Η Αγάπη είναι η επέκταση των ορίων του εαυτού μας έτσι ώστε να περικλείει εκείνους που επιλέγουμε να αποδεχτούμε, να αγαπήσουμε, να κάνουμε κομμάτι της ίδιας μας της ζωής και ύπαρξης.
Δεν είναι το προσωρινό γκρέμισμα των ορίων που προκαλεί ο κατά τα άλλα υπέροχος Έρωτας.

Η Αγάπη θέλει κόπο, θέλει πειθαρχία, θέλει χρόνο, θέλει αυτογνωσία και ανιδιοτέλεια.
Κι οι άνθρωποι είμαστε βιαστικοί, ζούμε σε μια εποχή των fast food, των wash & go και αυτή η βία μπαίνει από κάθε χαραματιά στη ζωή μας και δηλητηριάζει ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο σχετιζόμαστε.

Μπαίνουμε γεμάτοι προσδοκίες σε μια σχέση και αναμένουμε από τον εταίρο να τις εκπληρώσει.
Κι όταν αυτό δεν συμβαίνει για περισσότερο απ όσο κρατάει η υπέροχη ψευδαίσθηση τελειότητας του Έρωτα, το βάζουμε στα πόδια, κυνηγώντας την επόμενη ψευδαίσθηση, για όσο κρατήσει κι εκείνη, σ ένα κυνήγι εκείνου του ινδάλματος που δημιουργήσαμε μέσα στο κεφάλι μας κάποια ανύποπτη στιγμή και του επιτρέπουμε να ορίζει τυφλά οτιδήποτε αφορά το σχετίζεσθαι μας, χωρίς να αναρωτιόμαστε πόσο κάτι τέτοιο είναι στο ελάχιστο ρεαλιστικό ή επίκαιρο ή ακόμα αυτό το οποίο πραγματικά χρειαζόμαστε...

Θέλουμε τα πράγματα με συγκεκριμένους τρόπους, συγκεκριμένη μορφή, κολλάμε σε πρότυπα, ινδάλματα και φαντασιώσεις και στερούμε από τον εαυτό μας ευκαιρίες για στιγμές πραγματικές, ανθρώπινες, στιγμές Ευτυχίας.

Και τα χρόνια περνάνε κι έχουμε πεπερασμένη διάρκεια σ αυτή τη ζωή, αλλά συνεχίζουμε να αρνιόμαστε να κάνουμε μια παύση και να αναρωτηθούμε…

Πόσα θα κερδίζαμε, πόσες στιγμές χαράς, ευτυχίας, ικανοποίησης αν επιτρέπαμε στον εαυτό μας να ξεπεράσει τις προσκολλήσεις σε πεποιθήσεις που κουβαλάμε σαν άχρηστο φορτίο επί σειρά ετών, δεκαετιών και μας οδηγούν συνεχώς και με μαθηματική ακρίβεια στην εσωτερική απόλυτη Μοναξιά?
Ποια θα μπορούσε να ήταν η ανταμοιβή αν κάναμε μια παύση και συνειδητοποιούσαμε πως δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε κανενός τα πρότυπα ή τους κανόνες, ακόμα κι εκείνους που οι ίδιοι κάποτε θέσαμε και πεισματικά θέτουμε ξανά και ξανά ακόμα κι αν επί σειρά ετών δεν οδήγησαν στον στόχο.

Ν αρνηθούμε να ακολουθούμε την βιασύνη των καιρών και να τολμήσουμε να επενδύσουμε εαυτό, συναισθήματα, κόπο και χρόνο σε ένα άτομο, όχι το τέλειο, όχι εκείνο που ενσαρκώνει την εικόνα του τέλειου στη φαντασία μας, όχι εκείνο που ικανοποιεί όποιες λογικές ή παράλογες απαιτήσεις έχουμε θέσει μέσα στο κεφάλι μας αναφορικά με το πώς πρέπει να είναι κάθε λεπτομέρεια του άλλου, της σχέσης, του βίου, των εποχών, ώστε να μπορεί να είναι εφικτή και ικανοποιητική και ευτυχισμένη μια σχέση!

Αν απλά συνειδητοποιούσαμε πως ακόμα και στη μη τελειότητα υπάρχει Ομορφιά, Ελπίδα, Χαρά κι Ευτυχία και πως ίσως…ίσως η τελειότητα να είναι μια χίμαιρα άπιαστη κι αχρείαστη για όντα θνητά και ατελή.

Κι αν ίσως παύαμε να σκεφτόμαστε πως το τέλειο είναι εκεί έξω στην επόμενη στροφή και συνεχίζαμε να κυνηγάμε φανταστικούς θησαυρούς, να ανακαλύπταμε πως ο θησαυρός ήταν και είναι για καιρό θαμμένος δίπλα μας.

Δεν λέω προς Θεού να μην κυνηγάμε ακόμα κι ανεμόμυλους!

Απλά λέω πως κάποια στιγμή καλό είναι να κάνουμε μια παύση και να επανεξετάζουμε με ειλικρίνεια και διαύγεια …

Ποιοι είμαστε, Που πάμε, Τι πραγματικά θα μας έκανε ρεαλιστικά ευτυχισμένους και τι δεν είναι παρά φαντασιώσεις και απλησίαστες ψευδαισθήσεις που τρέφουμε επειδή φοβόμαστε..
Να συνδεθούμε, να επενδύσουμε τον εαυτό και το χρόνο και τα συναισθήματα και να κοπιάσουμε, και τι κι εκεί έξω ίσως λίγο πιο πέρα υπάρχει ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ κι όταν το φτάσουμε να είμαστε ήδη μη διαθέσιμοι?!

Τέλειο είναι όμως εκείνο που μπορεί πραγματικά να μας κάνει ευτυχισμένους αν του δώσουμε την ευκαιρία και όχι εκείνο που είναι κυριολεκτικά τέλειο.

Γιατί τίποτα και κανείς ούτε είναι ούτε ποτέ θα είναι τέλειο…


Θα ήθελα αν και αγνωστικίστρια, να κλείσω με μια αγαπημένη Προσευχή μιας αγαπημένης συγγραφέα, της Βαμβουνάκη.

«Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.

Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη, όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.

Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:

Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.

Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω, να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει, να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.

Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό, και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.

Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου, να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.

Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.

Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.

Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι, να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.

Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.

Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.

Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.

Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.

Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου, από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.

Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.

Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.

Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον.

Απλά και αληθινά.

Απλά και ήσυχα.

Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία».

Σοφια?

Μπορώ να ζήσω χωρίς Εσάς.

 

Το αποδεικνύω κάθε πρωί που ξυπνάω κι είμαι ακόμα ζωντανή και ντύνομαι και πάω δουλειά και συναναστρέφομαι ανθρώπους και τρώω και κάνω γυμναστική και φροντίζω την υγεία μου και κόβω τα μαλλιά μου και τα βάφω κι αγοράζω ρούχα και κάνω μάσκες και βάφομαι και βλέπω ταινίες και ακούω μουσική και συζητώ….

 

Και είναι στιγμές που μέσα στην μοναξιά που εγώ επέλεξα είμαι όχι απλά καλά αλλά νιώθω και φευγαλέα όμορφα.

 

Μπορώ να ζήσω χωρίς Εσάς.

 

Μόνο που αυτή η ζωή μοιάζει απλά ζωή ισοβίτη.

Καταδικασμένη να ζω πλέον χωρίς Εσάς.

Κανείς δεν μπορεί να πάρει τη θέση σας μέσα ή έξω από μένα Κύριε.

 

Είμαι απλά καταδικασμένη για ένα υπόλοιπο ζωής άγευστο κι άοσμο.

 

Κι είναι φορές που θυμώνω κι αναθεματίζω την μέρα που σας γνώρισα.

Αν δεν σας γνώριζα ποτέ δεν θα γινόμουν για πάντα και αιώνια δικιά σας.

Θα μπορούσα να υπάρχω με κάποιον σε κάποιου είδους σχέσης.

Θα μπορούσα να νιώσω ερωτικό σκίρτημα για κάποιον, να χαρώ ψυχική και φυσική επαφή με κάποιο.

Δεν θα κοιτούσα με αδιαφορία το κάθε αρσενικό που αναπνέει σ αυτό τον πλανήτη.

 

Αλλά έρχεται η καρδιά και ψιθυρίζει πως αν δεν σας γνώριζα ποτέ δεν θα γνώριζα την αληθινή αιώνια αγάπη, ποτέ δεν θα φανταζόμουν πως μυρίζει η ελευθερία της απόλυτης αγάπης.

Χαλάλι όλα.

 

Ζηλεύω όσους μπορούν σε σκιές έρωτα να αφήνονται και οργίζομαι με το απόλυτο της ψυχής μου που δεν μπορεί σε ημίμετρα να αφεθεί να λησμονήσει.

 

Μπορώ να ζω χωρίς συντροφικότητα, χωρίς αγκαλιά, χωρίς σεξ, αλλά με την αγάπη στην καρδιά.

Υποθέτω η αποδοχή των επιλεκτικών περιορισμών μας είναι σοφία.

 

Γίνομαι σοφή…

(19/01/2009)

Switch.

Disclaimer: Οι πιο κάτω είναι οι προσωπικές μου απόψεις και μόνο, αναφορικά με τους switch. Δεν θεωρώ τις απόψεις μου θέσφατες, δεν προσπαθώ να τις επιβάλω σε κανένα και δεν φιλοδοξώ με κανένα τρόπο να γίνουν αποδεχτές ως οτιδήποτε πέρα από αυτό που είναι. Προσωπικές υποκειμενικές μου απόψεις!

Για μένα switch σημαίνει πως υπάρχει μια πλευρά στον Χαρακτήρα κάποιου που αρέσκεται να Επικρατεί -κυριαρχική και μια πλευρά που αρέσκεται να υποχωρεί –υποτακτική, οι οποίες πλευρές υπό κάποιες προϋποθέσεις βρίσκουν έκφραση είτε εκτός, είτε εντός βδσμ, πότε η μία, πότε η άλλη και πότε κάποιος συνδυασμός αυτών.

Εικάζω δε, πως οι πλείστοι άνθρωποι έχουν μια κυριαρχική και μια υποτακτική πλευρά.

Αναφέρομαι σε πλευρές το τονίζω.

Για κάποιους, η εναλλαγή ρόλων, η έκφραση δηλαδή των πλευρών τους αυτών, συμβαίνει όσο είναι σε μια αρχική πορεία εξερεύνησης μέσα στο χώρο, για περιορισμένο χρονικό διάστημα και τελικά κατασταλάζουν σ΄ ένα πράγμα, εκείνο που τους εκφράζει καλύτερα, χωρίς να επαναναδύεται η άλλη πλευρά ως ανάγκη ή επιθυμία έστω.

Κάποιοι άλλοι, έχουν την εναλλαγή ρόλων σαν τρόπο ζωής και απολαμβάνουν διαρκώς εξίσου και τις δύο πλευρές, είτε αυτό είναι Topping είτε bottoming.

Και κάποιοι 3οι εκτός από τις πλευρές τους αυτές, αναγνωρίζουν πως ως Προσωπικότητες δεν μπορούν να είναι παρά ένα μόνο πράγμα- Είτε Κυρίαρχοι, είτε υποτακτικοί, είτε straight(δηλαδή ούτε Κ ούτε υ)- άσχετα με το ποιες πλευρές τους έχουν παράπλευρα εξελίξει/αναπτύξει και σε κάποιες περιπτώσεις έγιναν και μέρος του Χαρακτήρα τους.

Προσωπικά δεν πιστεύω πως υπάρχει οτιδήποτε λιγότερο αξιόλογο σε καμία κατηγορία στο χώρο. Υπάρχουν διαφορετικές Προσωπικότητες, διαφορετικοί Χαρακτήρες και διαφορετικές ανάγκες.

Πιστεύω ακράδαντα όμως πως ακόμη κι αν επιλέξεις σε Βd ή Sm επίπεδο να αλλάξεις πλευρά, δεν αλλάζεις Προσωπικότητα.

Τι εννοώ?

Αν ένας φυσικός Κυρίαρχος (άτομο με Κυριαρχικό τύπο προσωπικότητας) γονατίσει, ή διατάξει τη σκλάβα του να τον μαστιγώσει, ή να τον δέσει, τότε μιλάμε για Toping/bottoming σε πλαίσιο Bd ή/και Sm. Στο Ds το δυναμικό παραμένει συνεχώς αναλλοίωτο και έχει σταθερή ροή Ελέγχου, από τον Κ στο υ.

Κατά τη διάρκεια του σεσσιον, στα πλαίσια μιας σχέσης bDsm, ο Κ παραμένει εκείνος που διατηρεί τον Έλεγχο και την Εξουσία και κατευθύνει και ορίζει τα πάντα, τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά, όσον αφορά τη σκηνή στην οποία είναι bottom.

Σε σκηνές ανάμεσα σε switch τον έλεγχο και την εξουσία την έχει εκείνος που κάνει το Topping.

Κανείς με βαθιά ψυχοσύνθεση και ανάγκες Κυριαρχικού –Κυριαρχική Προσωπικότητα δηλαδή (ας τον αποκαλέσουμε natural Dom) δεν μπορεί, να μεταλλάξει τη ψυχοσύνθεση του σε κάτι που ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα γίνει και το ίδιο ισχύει για τις natural subs.

Για τον απλό λόγο πως δεν επιλέγεις πλευρά, δεν επιλέγεις ρόλο υποτακτικού ή Κυρίαρχου, είναι αυτό που είσαι πάντα και συνεχώς κι εκτός κι αν διχαστεί η προσωπικότητα σου (για τέτοια σχίσματα οι ειδικοί έχουν διαγνώσεις ), επιτρέποντας στις υποπροσωπικότητες να πάρουν θέση Προσωπικότητας, έστω και προσωρινά, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί..

Δεν επιλέγεις να γίνεις σκλάβα ή αφέντης, δεν είναι ένας ρόλος, δεν είναι μια πλευρά, είναι αυτό που είσαι/έγινες μέχρι τα 7 σου χρόνια που ολοκληρώθηκε η Προσωπικότητα και δεν μπορείς να αλλάξεις Προσωπικότητα όσο κι αν διαμορφώσεις/διαφοροποιήσεις τον Χαρακτήρα σου στην συνέχεια.

Είναι πλέον χαρακτηριστικό που κουβαλάς και σε ορίζει, όπως σε ορίζει το φύλο ή το χρώμα δέρματος.

Μπορείς να αναπτύξεις μια Τopping ή bottoming πλευρά, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα η πραγματική σου ουσία, είναι Πλευρές- τμήματα (υποπροσωπικότητες) μιας Προσωπικότητας, οι οποίες υπάγονται στην μία βασική. Όταν οι υποπροσωπικότητες αυτές εκφράζονται μέσα σε παιγνίδια ρόλων ανάμεσα σε άτομα που έχουν είτε Κ είτε υ δομή προσωπικότητας, δεν σημαίνει πως αντικαθιστούν την Κύρια Προσωπικότητα και παραμένουν γι αυτά τα άτομα απλά παιγνίδια.

Για τα άτομα όμως των οποίων η Προσωπικότητα δεν είναι ούτε Κ ούτε υ, θα την ονομάζω από δω και πέρα Straight, το switching δεν αφορά απλό παιγνίδι στα πλαίσια του σεσσιον, αλλά τρόπους σχετίζεσθαι.

Αποδέχομαι πως οι ρόλοι Top και bottom μπορούν να είναι εναλλάξιμοι, αλλά όχι οι φύσεις (Προσωπικότητες) Dom/sub.

Και διαχωρίζω παντελώς το Bd ή/και το Sm από το Ds.

Το Βd -Sm είναι ένα ξεχωριστό ταξίδι. Οι σχέσεις που δημιουργούνται έχουν διαφορετικού είδους και σε διαφορετικούς τομείς ανταλλαγή ελέγχου/εξουσίας, απ ότι μια Ds ή Ms σχέση.

Κάποιοι αρέσκονται να εναλλάσσουν συνεχώς ρόλους, να αλλάζουν και να εξερευνούν τις διάφορες πλευρές τους, γιατί πρώτον μπορούν, δεύτερο αυτό τους καλύπτει, αυτές είναι οι ανάγκες τους και δεν αντέχουν να σχετίζονται και να βρίσκονται σε αυστηρά σχήματα Ds επειδή δεν είναι το είδος της ανταλλαγής εξουσίας στο Ds κάτι που να βρίσκει απήχηση στην Προσωπικότητα τους.

Ο C. Tart αναφερόμενος στην θεωρία του Γκουρτζίεφ αναφέρει ανάμεσα σε άλλα πως:

«Υπάρχουν πολυάριθμες ανομοιογένειες και αντιφάσεις στη δομή της προσωπικότητας μας.
Όταν διαχωρίζουμε τμήματα του εαυτού μας(υποπροσωπικότητες), ορισμένοι δραστικοί μηχανισμοί τα διατηρούν στις θέσεις τους. Ο Γκουρτζίεφ αποκάλεσε αυτούς τους μηχανισμούς προφυλακτήρες (buffers)
Αν αποκτήσουμε μεγάλη ικανότητα αυτοπαρατήρησης, είναι δυνατό να εξουδετερώσουμε τους προφυλακτήρες, αλλά πρέπει να έχουμε πολύ καλή κατανόηση αυτών των αμυντικών μηχανισμών, αν θέλουμε να τους υπερβούμε.»

Όταν υπερβείς τα buffers, τότε ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και μπορείς με σιγουριά να δεις, ότι μπορείς βέβαια να εικάσεις από δευτερεύοντες αντιδράσεις σε συγκεκριμένα πράγματα και καταστάσεις, αναφορικά με το τι είδους προσωπικότητα είσαι.

Τα άτομα με Κυριαρχικό τύπο προσωπικότητας, ακόμα και χωρίς υπέρβαση των «προφυλακτήρων» μπορούν να συμπεράνουν από τις αντιδράσεις τους –αυθόρμητες και έντονες- ενάντια σε κάθε προσπάθεια επιβολής εξουσίας πάνω τους και την παραμικρή απώλεια Ελέγχου. (Και ανάλογα αντιδρούν σε άλλου είδους καταστάσεις βέβαια οι natural υποτακτικοί).

Θα προσπαθήσω να γίνω πιο κατανοητή, γιατί αρχίζω να συγχύζω και μένα! λολ

Προσωπικά όσο κι αν αρέσκομαι να κάνω Topping σε σκηνές, μόνο στη σκέψη να έχω σκλάβο που θα χρειάζεται να τον Ελέγχω-είτε έχω διάθεση είτε όχι- να τον Καθοδηγώ, να είμαι υπεύθυνη για τα της ζωής του και οτιδήποτε άλλο πέραν του σεξουαλικού παιγνιδιού, θέλω να το βάλω στα πόδια.

Γιατί η βασική μου προσωπικότητα είναι υποτακτική! Γι αυτό επιλέγω φετιχιστές και μόνο, όταν επιθυμώ να Τοπάρω και έχω την άδεια και τις ευλογίες Του!

Το ότι είμαι έκφυλη, ανώμαλη και πανηδονήστρια και γουστάρω να παίζω γενικά με ότι μπορεί να μου προσφέρει ευχαρίστηση και οργασμούς και γι αυτό το λόγο βγάζοντας την κυριαρχική πλευρά που ανέπτυξα αναγκαστικά για να επιβιώσω και την έχω που την έχω γιατί να μην την αξιοποιήσω προς όφελος και τέρψη των επιθυμιών μου, με κανένα τρόπο δεν διαβρώνει ή δεν διαφοροποιεί την ουσία του ποια πραγματικά είμαι.

Θα μπορούσα να μην είμαι σκλάβα και να μην έχω ανάγκες ανταλλαγής ελέγχου/εξουσίας σε ξεκάθαρα Ds πλαίσιο και να καλύπτομαι με τα πιο πάνω και να δημιουργώ σχέσεις με άτομα που και επιθυμούν και καλύπτονται με όσα κι εγώ, με την ανταλλαγή ελέγχου στο μέγεθος και με τον τρόπο που ανταλλάζεται σε κάθε συγκεκριμένο είδος bdSm σχέσης, εκτός απ αυτό του «μονόχνοτου» Ds και θα ένιωθα ολοκληρωμένη.
Και τότε με περηφάνια θα δήλωνα switch και τίποτα άλλο!

Και δεν θα ήταν ούτε λιγότερο, ούτε πιο ασήμαντο απ οτιδήποτε είναι οποιοσδήποτε άλλος ή οι σχέσεις μου λιγότερο αξιόλογες.

Όμως…


Σε μια σχέση Ds η ροή της ενέργειας είναι ξεκάθαρη και με τίποτα και με κανένα τρόπο δεν αλλάζει.

Ο Κυρίαρχος είναι αυτός που έχει ανάγκη την Εξουσία, τον Έλεγχο, η σκλάβα αυτή που έχει ανάγκη να την παραδώσει. Ποτέ των ποτών δεν επιθυμεί ο Κ να παραδώσει και η σκλάβα να αναλάβει!

Το τι γίνεται στο κρεβάτι τους, το τραπέζι ή λοιπά έπιπλα και πατώματα, εντός κι εκτός σπιτιού, μεταξύ τους ή/και με 3ους, δεν αφορά την ανταλλαγή Ελέγχου/Εξουσίας του Ds κομματιού της σχέσης, αλλά το Bd ή το Sm.


Ds είναι η ερωτικοποίηση της εξουσίας,, ενώ Sm είναι η ερωτικοποίηση του πόνου και Bd η ερωτικοποίηση της πειθαρχίας και περιορισμού.


Δεν είναι ταυτόσημα, και μπορούν να είναι εντελώς ξεχωριστά αυθύπαρκτα κι αυτούσια ή μπορεί να συνυπάρχουν σ ένα σύνολο, όπου ωστόσο στην περίπτωση που συνυπάρχουν με το Ds, η βασική δομή της σχέσης, τα θεμέλια αυτής δεν είναι άλλα από το Ds.

Και sw στο Ds δεν μπορεί, κατά τη γνώμη μου πάντα, να υπάρξει.

Κι αυτό επειδή ασπάζομαι τη θεωρία πως η Προσωπικότητα είναι το αποτέλεσμα αυτών που κουβαλάμε στα γονίδια μας σε συνδυασμό με τις εμπειρίες των πρώτων χρόνων της ζωής μας, κι εκτός αν πραγματικά μιλάμε για παθολογικές περιπτώσεις διαταραχών Προσωπικότητας, δεν μπορεί να έχουμε δύο Προσωπικότητες, ότι Χαρακτήρα κι αν διαμορφώσαμε και διαμορφώνουμε στην πορεία.

Μπορώ δηλαδή λόγω εμπειριών και λογικών συνειδητών αποφάσεων να αλλάξω/διαμορφώσω/εξελίξω τον Χαρακτήρα μου έτσι ώστε να μην εκφράζονται ανοιχτά οι εσωτερικές μου τάσεις, π.χ. υποτακτικότητας, να φαίνομαι Κυρίαρχη, να μάθω να παίζω καλά τον ρόλο της Κυρίαρχης, να πείθω άλλους αλλά κι ίδιο εαυτό ενίοτε, αλλά ποτέ δεν θα πάψουν να βρίσκονται εκεί μέσα, όσο καταχωνιασμένες/απωθημένες κι αν είναι οι πραγματικές μου ανάγκες και η ίδια μου η φύση.

Για μένα που το bdsm είναι ένα Πνευματικό Μονοπάτι που με οδηγεί στην Αυτογνωσία και Αυτοπραγμάτωση, τα απωθημένα και καταχωνιασμένα χαρακτηριστικά μου δεν θα ήταν δυνατό να μείνουν στο υπόγειο κλεισμένα και να διανύω μια ζωή βασισμένη σε επίπλαστες συμπεριφορές Χαρακτήρα.

Αφενός επειδή όσο μακρύτερα πας σε σχέση με την ουσία σου, τόσο μεγαλώνουν οι εσωτερικές συγκρούσεις κι αφετέρου επειδή επιλέγω να αγαπώ και να αγκαλιάζω την ουσία μου, όποια κι αν είναι αυτή και να εργάζομαι σκληρά για την εναρμόνιση του μέσα με το έξω.

Γι αυτό ποτέ δεν δέχτηκα πως ο Καλός Κυρίαρχος είναι εκείνος που υποτάχθηκε έστω και μία φορά–με την έννοια που προσδίδω εγώ στην υποταγή και αφορά την απόλυτη παράδοση του είναι και της ζωής ολόκληρης σε κάποιον άλλο- (όπως δεν πιστεύω πως straight είναι εκείνος που έκανε έστω και μια φορά σεξ με το ίδιο του φύλο και δεν του άρεσε lol) μια και μια Κυριαρχική Προσωπικότητα είτε το ήθελε είτε όχι, θα αντιδρούσε τόσο έντονα ακόμα και ασυνείδητα στις προσπάθειες καθορισμού και προσδιορισμού του και επιβολής Εξουσίας κι Ελέγχου από κάποιον άλλο, που δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει στην Υποταγή -εκτός κι αν δεν έχει Κυριαρχική Προσωπικότητα to begin with και με την ίδια λογική κάποια σαν εμένα που στο bd & Sm είμαι sw κι απολαμβάνω σε σκηνές και τους δύο ρόλους, ποτέ των ποτών και με κανένα τρόπο δεν θα άντεχα, να βρίσκομαι σε σχέση όπου θα είχα συνεχώς την Εξουσία, τον Έλεγχο, θα έπρεπε να ορίζω και να κατευθύνω και να φέρω την ευθύνη για τη ζωή κάποιου άλλου.


Αλλά αυτός δεν είναι ορισμός του Ds?

Ο Κ έχει τον Έλεγχο την Εξουσία, ορίζει, κατευθύνει και φέρει την ευθύνη(μερική ή ολική) για τη ζωή της υ που παραδίνεται στην θέληση Του (είτε με όρια, είτε χωρίς).

Εκείνος που μπορεί να βρίσκεται σε τέτοιου είδους σχέσεις και απολαμβάνει την ανάληψη Εξουσίας και Ελέγχου, δεν μπορεί να έχει υποτακτική Προσωπικότητα, όπως δεν μπορεί εκείνος που απολαμβάνει να παραδίδει Εξουσία και Έλεγχο, Κυριαρχική.

Οι switch κατά τη γνώμη μου είναι εκείνοι που η Βασική τους Προσωπικότητα δεν είναι ούτε Κυριαρχική, ούτε υποτακτική. Γι αυτό και μπορούν και απολαμβάνουν τις εναλλαγές και δεν ευδοκιμούν μέσα σε Ds σχήματα για πολύ.

(Θα κάνω μια παρένθεση για να πω, πως όταν διαβάζω άτομα με switch προσωπικότητες που προσπαθούν να «πείσουν» πως μπορούν να είναι είτε το ένα είτε το άλλο, περιμένω να ακολουθήσουν τα απόλυτα καλούπια συμπεριφορών, επειδή ακριβώς δεν το «έχουν», δεν μπορεί να τους βγει αυθόρμητα, αυτό που βγαίνει σε όσους όλα αυτά βγαίνουν σαν φυσική απόρροια της ίδιας τους της φύσης.

Αυτά είναι εκείνα τα άτομα που μπορούν να λειτουργήσουν μόνο όταν θέσουν οριοθετημένα και αριθμημένα τα πάντα και το κάθε τι που διέπει μια σχέση, από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα, είναι τα άτομα που κάνουν διάφορες διακηρύξεις αναφορικά με το πώς οφείλει να είναι ο Κ ή το υ με κάθε λεπτομέρεια (γιατί αν δεν είναι έτσι ακριβώς τότε δεν μπορούν να μπουν στο πετσί του ρόλου τους και να ζουν με την αυταπάτη πως είναι αυτό που θέλουν να είναι σώνει και καλά, για τους όποιους δικούς τους λόγους), γεννούν διάφορα πρέπει και δεν πρέπει, σωστά και λανθασμένα βήματα, αρχές από τις οποίες θεωρούν πως δεν πρέπει να απομακρύνονται στο ελάχιστο, κολλάνε σε θεατρισμούς και πρωτόκολλα πίσω από τα οποία δεν υπάρχει ουσία γιατί είναι επίπλαστα και φτιαχτά και δεν είναι τίποτα πέρα από παιγνίδια.

Και βέβαια είναι εκείνα τα άτομα ποτέ δεν κατορθώνουν να έχουν μακροχρόνιες σχέσεις καθημερινής τριβής με οποιονδήποτε που πραγματικά το έχει και αποχωρούν κατηγορώντας συνήθως τον άλλο, ως ψεύτικο, δήθεν, μη αυθεντικό…)

Γι αυτά που αναφέρω και πολλά άλλα έχω καταλήξει μέχρι σήμερα τουλάχιστο πως:

Ακόμη κι αν επιλέξεις σε Bd ή/και Sm επίπεδο να αλλάξεις πλευρά, δεν μπορεί κανείς να αλλάζει Προσωπικότητα ανάλογα με την εποχή του χρόνου. Αυτήν που κουβαλά εξ αρχής μαζί του (απ τα 7-8 που αυτή διαμορφώνεται ως σταθερά), αυτή θα έχει μέχρι να πεθάνει.

Ds είναι η ερωτικοποίηση της εξουσίας, ενώ Sm είναι η ερωτικοποίηση του πόνου και bd η ερωτικοποίηση του περιορισμού και της πειθαρχίας κι η ανταλλαγή ελέγχου/εξουσίας είναι υπό όρους και σε ξεκάθαρα πλαίσια, αν υπάρχει καθόλου.

Στο Ds/Ms ανήκουν εκείνα τα άτομα που έχουν Προσωπικότητα είτε Κυριαρχικού τύπου, είτε υποτακτικού, άσχετα με το πώς εκφράζουν τις υποπροσωπικότητες τους αν αυτές υπάρχουν.

Το switching αφορά το bd-Sm αναμφισβήτητα, απλά όχι το Ds.
















...

And i have promises to keep...

Stopping by Woods on a Snowy Evening

Whose woods these are I think I know.
His house is in the village, though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound's the sweep
Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark, and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.

Robert Frost

Κάθομαι στο  γραφείο κι είναι όμορφα επιτέλους!
Τακτοποιημένο, καθαρό, ευχάριστο..
Κι απ το μυαλό μου δεν λέει να ξεκολλήσουν οι στίχοι που επαναλάμβανα ακόμα και στον ύπνο μου χτες βράδυ.
δεν ξεκολλά απ το μυαλό μου το ποίημα, μάλλον η τελευταία στροφή:
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep.
Όταν είπα θέλω να πεθάνω το εννοούσα.
Εδώ και χρόνια θέλω να πεθάνω, θέλω να ησυχάσω.
Κουράστηκα
από τον πόνο που κουβαλώ συνέχεια μέσα μου
Ο πόνος είναι συνέχεια εκεί βουβός συνήθως,
εκτός απ τις στιγμές που ουρλιάζω λίγο να αποσυμπιεστεί ή τις σπάνιες στιγμές του φυσικού πόνου…

Σαν να πατώ λίγο την βαλβίδα σε μια χύτρα ταχύτητας όσο όσο να μην κάνει έκρηξη…
Μπορώ να λειτουργώ φαινομενικά σαν να μην είναι εκεί.
Κανείς δεν τον βλέπει κι εγώ ξέρω πως είναι εκεί επειδή τον νιώθω,

Το βάρος του πάντα εκεί,
κάποιες μέρες ελαφρύτερο,
κάποιες ασήκωτο.

Όταν πονάει το σώμα…
εκείνο το κλάμα όταν βγαίνει..
είναι ο πόνος της ψυχής που στάζει προς τα έξω μέσω του πόνου του σώματος…
Πόσο απίστευτα το χρειάζομαι!

Είναι πρωί, βρέχει... είναι σκοτεινά και κάνει κρύο.
Θέλω τόσο πολύ να έρθει επιτέλους η Άνοιξη!

Παλιες πληγες...

Η εμφάνιση Του παλιου Φίλου άνοιξε παλιές πληγές.

Σήμερα ξύπνησα και έβαλα τα κλάματα με όλες τις μνήμες εκείνης της εποχής.
Το πόσο απίστευτα απέραντα με πόνεσαν όλοι.
Τόσο που όσο και να έβαζα μπροστά από όλους τη μάσκα της αδιάφορης και όσο κι αν προσπάθησα να το απωθήσω τόσα χρόνια σχεδόν κυριολεκτικά ένιωσα να αιμορραγώ.

Κουλουριάστηκα στο κρεβάτι μου σαν παιδάκι και ρωτούσα με παράπονο γιατί?
Ποιό ήταν αυτό το τεράστιο μου έγκλημα για το οποίο με καταδίκαζαν επανειλημμένα, με πλήγωναν επανειλημμένα μέχρι να ματώσω και να διαλυθώ?
Και μάτωσα και διαλύθηκα και επί 28 χρόνια ζω σαν παρίας στην ίδια μου την ζωή πληρώνοντας για το έγκλημα στο οποίο με καταδίκασαν.

Θεέ μου πόσο πονάει ακόμα!
Σαν φρέσκια πληγή…


Ίσως γιατί εμένα τελικά οι πληγές μου δεν κλείνουν αν δεν ξαναπεράσω όλο τον πόνο απ την αρχή, αλλά διυλισμένο πλέον από όλα όσα είμαι σήμερα.
Αλλά πρέπει να αφεθώ να αιμορραγήσω.
Να αφήσω το πληγωμένο κορίτσι των 17-18 ετών να βγάλει όλο τον πόνο και την αγανάκτηση και τον θυμό και τις ενοχές που κατάπινε και κατάπινε και κατάπινε μέχρι που έγινε τόσα κιλά.


Πολύ βαριά όλα αυτά, σε τραβάνε σαν άγκυρα σ ένα βυθό απόγνωσης κι ανυπαρξίας.

Είναι τόσο γαλήνια και ήρεμα στην ανυπαρξία μέσα και δεν πονάει τόσο φρικτά.
Αλλά …δεν ζεις.
Απλά επιβιώνεις και κοιτάς τις μέρες, την ζωή την ίδια να περνά χωρίς ουσιαστικά να λαμβάνεις μέσα απ αυτά που φέρνει απόλαυση.
Λες κι η καταδίκη τους, που εγώ επέβαλα στον εαυτό μου βέβαια, αφού αφορούσε την απόλαυση μου, έπρεπε να μου την στερήσει για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Γιατί?

Γιατί κάποιος καλοθελητής πλησίασε τον Π. και του είπε «Α! Είσαι με τη Λ.? Θα καλοπεράσεις» ή όλους τους υπόλοιπους που τον ρωτούσαν «Πως μπορείς να είσαι μαζί της?»…

Πόσο θά ‘θελα να μπορούσα να ήμουν εκεί, να αγκάλιαζα τη μικρή λ. Να της έλεγα πως δεν εγκλημάτησε επειδή ακολουθούσε τη φύση της, να την προστατέψω σαν σκύλα που είμαι σήμερα δαγκώνοντας λαρύγγια αν χρειαστεί, από όσους έπαιρναν τα δώρα της όχι απλά χωρίς να τα εκτιμούν αλλά φτύνοντας μες τη ζωή και την ίδια της την ψυχή γι αυτά που τους χάρισε.
Πόση αγνωμοσύνη, πόση κακία, πόση βλακεία και πόσα κολλημένα μυαλά!
Θά θελα να την φροντίσω όσο κι όπως δεν την φρόντισε ποτέ κανείς και να πάρω τις βαριές ενοχές από πάνω της, να την αγκαλιάσω και να της δείξω πόσο υπέροχη, ξεχωριστή είναι και πόση αγάπη της αξίζει, κυρίως για τον εαυτό της και όλα όσα ήταν, πριν ρουφήξει όλη τη λογοκρισία τους, το φαρμάκι τους, την τοξικότητα τους και μετατραπεί σε θύμα τους…


Πόσο κουρασμένη είμαι…
Όλη μου η ψυχή γεμάτη πληγές, κακοποιημένη από όλη την κοινωνία.
Δεν αντέχω άλλο πόνο Θεέ μου!

Όταν το σώμα δεν αντέχει τον πόνο, έρχεται η λιποθυμία σαν λύτρωση.
Η ψυχή λιποθυμά με άλλους τρόπους.
Αλλά πάντα δυστυχώς συνερχόμαστε.

Είπα δυστυχώς…η ενόρμηση θανάτου στο μεγαλείο της.
Η απόλυτη λύτρωση από κάθε πόνο…

Πως απ τους βυθούς μπορεί κάποιος να αναδυθεί στην επιφάνεια ειλικρινά δεν ξέρω.
Έπαψα να πλατσουρίζω στους απύθμενους ωκεανούς των φόβων μου, νομιζόμενη πως κολυμπώ χρόνια τώρα.
Και κολυμπώ και κολυμπώ και κολυμπώ...αλλά πουθενά η πολυπόθητη στεριά.

Κι η κούραση μου απέραντη...αλλά συνεχίζω χωρίς πνοή σχεδόν να κολυμπώ, να ξεκουράζω πιασμένη από ύφαλους τα χέρια μου για λίγο, για να συνεχίζω το ατέρμονο μου κολύμπι προς την πολυπόθητη στεριά.

Έρωτας ως βάση του D/s

 

Προσωπικά διαχωρίζω τον έρωτα από την Αγάπη απόλυτα.

Θα χρησιμοποιήσω τους ορισμούς του Σκοτ Πεκ, γιατί με εκφράζουν:

«…η εμπειρία του να ερωτεύεται κανείς είναι μια ερωτική εμπειρία, που συνδέεται συγκεκριμένα με τη γενετήσια ορμή. Δεν ερωτευόμαστε τα παιδιά μας ακόμα κι αν τα αγαπάμε πολύ βαθιά. Δεν ερωτευόμαστε τους φίλους μας του ίδιου γένους — εκτός αν έχουμε ομοφυλοφιλικές τάσεις — ακόμα κι αν νοιαζόμαστε πολύ γι αυτούς. Ερωτευόμαστε μόνον όταν συνειδητά ή ασυνείδητα παρακινούμαστε από σεξουαλικά κίνητρα.
….
Το ερωτικό αίσθημα δεν είναι μια εκδήλωση βούλησης.
Όσο κι αν είμαστε ανοιχτοί σ' αυτό, ή όσο κι αν το ποθούμε, η εμπειρία μπορεί ακόμα να μας διαφεύγει.
Αντίθετα, η εμπειρία μπορεί να μας βρει σε στιγμές που σαφώς δεν τη γυρεύουμε, όταν μας είναι άβολη και ανεπιθύμητη.

Είναι τόσο πιθανό να ερωτευτούμε κάποιο άτομο με το οποίο φανερά δεν ταιριάζουμε, όσο και με κάποιο άτομο με το οποίο ταιριάζουμε περισσότερο.
Μάλιστα, μπορεί ακόμα να μη μας αρέσει ή να μη θαυμάζουμε το αντικείμενο του πάθους μας και αντίστροφα, έστω κι αν προσπαθήσαμε όσο ήταν ανθρώπινα δυνατό, μπορεί να μην καταφέραμε να ερωτευτούμε ένα πρόσωπο που βαθιά σεβόμαστε και με το οποίο μια βαθιά σχέση θα μας ήταν από κάθε άποψη επιθυμητή.

Αυτό δε σημαίνει ότι η εμπειρία του ερωτικού αισθήματος απαλλάσσεται από την πειθαρχία.

Οι ψυχίατροι, για παράδειγμα, συχνά ερωτεύονται τους ασθενείς τους, όπως άλλωστε και οι ασθενείς τους ερωτεύονται ωστόσο, από προσήλωση στο καθήκον τους προς τον ασθενή, και στον δικό τους ρόλου ως θεραπευτών, είναι συνήθως ικανοί να αποτρέψουν την κατάρρευση των συνόρων του εγώ τους, και να παραιτηθούν από τον ασθενή ως ρομαντικό αντικείμενο.

Ο αγώνας και το συνακόλουθο βάσανο της πειθαρχίας είναι τρομεροί. Αλλά η πειθαρχία και η θέληση μπορούν μόνο να ελέγχουν την εμπειρία, δεν μπορούν να τη δημιουργούν.

Μπορούμε να διαλέγουμε τον τρόπο που θα αντιδράσουμε στην εμπειρία του έρωτα, αλλά δεν μπορούμε να διαλέγουμε την ίδια την εμπειρία.

Το ερωτικό αίσθημα δεν είναι μια επέκταση των ορίων ή των συνόρων ενός ατόμου είναι ένα μερικό και προσωρινό γκρέμισμα τους.
Η επέκταση των ορίων ενός ατόμου προϋποθέτει προσπάθεια. Ο έρωτας έρχεται χωρίς προσπάθεια. Οκνηρά και απείθαρχα άτομα είναι εξίσου πιθανό να ερωτεύονται, όσο και τα ενεργητικά και αφοσιωμένα στα καθήκοντα τους άτομα.

Μόλις η πολύτιμη στιγμή του ερωτικού αισθήματος παρέλθει και τα σύνορα έχουν επανέλθει στην πρωτύτερη θέση τους, το άτομο μπορεί να απαλλαγεί από την ψευδαίσθηση, αλλά συνήθως δεν αποκτά καθόλου ευρύτερη αντίληψη από την εμπειρία. Όταν, ωστόσο, τα όρια επεκτείνονται ή διευρύνονται, έχουν την τάση να παραμένουν απλωμένα.

Η αληθινή αγάπη είναι μια διαρκής αυτο-διευρυνόμενη εμπειρία.

Ο έρωτας δεν είναι.»

Πιστεύοντας αυτά που πιστεύω λοιπόν, θεωρώ πως ο έρωτας σαν βάση για Ds σχέση είναι μια λανθασμένη και κακή βάση.

Ds πρέπει να κάνεις είτε επειδή έχεις ανάγκη να υποτάσσεσαι (επί μέρους, ή ολοκληρωτικά), είτε επειδή έχεις ανάγκη να Υποτάσσεις (επί μέρους, ή ολοκληρωτικά).
Αυτή είναι η σωστή βάση.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όταν υπάρχει η σωστή βάση, απαγορεύεται να ερωτευτεί κανείς.

Μπορεί να σημαίνει επιπρόσθετα προβλήματα για την υποταγή (είτε τη μερική, είτε την ολική) , μπορεί να σημαίνει και το ανάποδο, μπορεί να σημαίνει και τα δύο ταυτόχρονα.

Όσοι Κ νιώθουν πως όταν είναι ερωτευμένοι είναι ανίκανοι να διατηρήσουν την κυριαρχία τους, μπορούν να προσπαθήσουν να τον αποφύγουν ή να το δουν ως πρόκληση, να μπορούν παρά το ότι είναι ΚΑΙ ερωτευμένοι να επικυριαρχήσουν.

Όσες σ. νιώθουν πως με το να τις ερωτευτεί ο Κ γίνεται υποχείριο τους, μπορούν να προσπαθήσουν να τον αποφύγουν.

Όσες σ. νιώθουν πως πέφτει από τον «θρόνο» του όποιος τις ερωτευτεί, επειδή οι ίδιες θεωρούν εαυτό σκουπίδι και ανάξιο και όποιος συνεπώς τις ερωτευτεί κάποιο πρόβλημα έχει, μπορούν να προσπαθήσουν να τον αποφύγουν.

Κι όσοι νομίζουν πως ο έρωτας είναι η βάση της Ds σχέσης, καλό θα ήταν να αποφύγουν την Ds σχέση.

Γιατί η κάθε γυναίκα που εγώ γνωρίζω, συμπεριφέρεται με κάποιους τρόπους «υποτακτικά» όσο είναι ερωτευμένη.
Αυτό όμως δεν την κάνει υποτακτική, αν δεν υπάρχει μέσα της η ανάγκη για υποταγή.
Κι αν δεν υπάρχει τι θα συμβεί όταν μια βανίλλα γυναίκα παύει να είναι ερωτευμένη? Φεύγει και η επιθυμία για υποταγή.
Το έχω δει τόσες φορές να συμβαίνει που προσωπικά πείσθηκα.
Γυναίκες με σαδομαζοχιστικές τάσεις, να προσπαθούν να χωρέσουν στα υποτακτικά ρούχα από έρωτα, συγχύζοντας την απόλαυση από τον σαδομαζοχισμό με το Ds.
Και κάποιους Κ. να νομίζουν πως έχουν υποτακτική, επειδή τους κάθεται να την δείρουν και του λένε πόσο τον λατρεύουν και θα έκαναν τα πάντα γι αυτόν, για να δουν την μετατροπή του αρνιού σε μαινόμενη σκύλα, μόλις ο έρωτας περάσει και κάποια εντολή δεν τις καυλώνει αρκετά.

Η υποτακτική δεν κάνει χατίρι Στον Κύριο της με την υποταγή της. Χάρη αν μπορεί κάποιος να το ονομάσει έτσι, κάνει στον εαυτό της επειδή, αναγνωρίζει τις ανάγκες της και η ανάγκες της την οδηγούν στην υπακοή, αυτό την ολοκληρώνει.
Με ή χωρίς έρωτα.

Ο έρωτας ΠΑΝΤΑ περνά.
Η ανάγκη για υπακοή/υποταγή (για όσες είναι σκλάβες το 2ο) είναι συνεχώς μέσα μας.

Η Αγάπη δε….είναι ένα εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο…

Θέλω και Ανάγκη

Για μένα αυτός ο διαχωρισμός είναι από τους σημαντικότερους που χρειάζεται να κάνει αργά ή γρήγορα όποιος επιθυμεί να ασχοληθεί με Ds.

Οι παρανοήσεις αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα απίστευτα πολλές, ακόμα και ανάμεσα σε σοβαρούς lifestyles.

Απόψεις όπως:

1.         Μα είναι δυνατό να έχουν οι υ. θέλω?

2.         Ο σκλάβος ούτε ανάγκες έχει ούτε "θέλω" Η μόνη του ανάγκη και βούληση είναι να υπηρετεί τον /την Κυρίαρχο…

3.         Είναι αρκετό να γνωρίζει Εκείνος. Η μόνη ανάγκη μιας υποτακτικής είναι να της επιτρέπεται να νιώθει την παρουσία Του.

Και αρκετές παρόμοιες, ακούγονται μεν όμορφα σαν παραμύθι στα αυτιά κάποιων, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι παρά αυτό ακριβώς: Μύθοι.

Κάθε ζωντανός οργανισμός έχει ανάγκες.

Από τις πιο βασικές που αφορούν την επιβίωση του, μέχρι πιο σύνθετες που αφορούν την ψυχική του υγεία.

Και κάθε άνθρωπος έχει επιθυμίες/θέλω.

Αντιλαμβάνομαι πως είναι αναμφισβήτητα  βολικό να αποποιηθεί η σκλάβα κάθε ευθύνη απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό και την υποχρέωση της να κατανοεί και να διαχωρίζει με τη βοήθεια του αφέντη της ενίοτε ακόμα και τις ίδιες ανάγκες αυτές οι οποίες την οδήγησαν να ψάξει για Αφέντη αντί για γκόμενο.

Και να αναλάβει και η ίδια την ευθύνη αυτής της επιλογής, για να μην παρανοεί μέσα της πως μπαίνει σε τέτοια σχέση επειδή η ίδια  είτε απλά επιθυμεί είτε το έχει ανάγκη και δεν κάνει σε κανένα χάρη με κάποιο "δώρο" υποταγής για το οποίο ο Κ θα πρέπει να πληρώνει το αντίτιμο που η ίδια μέσα στο κεφάλι της καθόρισε, ανάλογο με το αντίτιμο που ζητά η βανίλλα γκόμενα για να κάτσει κάποιου...

Είναι αναμφισβήτητα βολικό να λέμε, Εκείνος πάντα ξέρει, πάντα αντιλαμβάνεται, πάντα είναι σε θέση να διαχωρίσει, πάντα είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών…

Ένας μικρός Θεός, μάντης, παντογνώστης και πάνσοφος.

Απόλυτη απεμπόληση κάθε ευθύνης για τον ίδιο μας τον εαυτό μυρίζει αυτό και είναι τόσο εύκολο για το ανεκπαίδευτο υ. που ένας από τους συνηθέστερους μηχανισμούς επιβίωσης ως βανίλλα είναι η προβολή ευθυνών για τα πάντα στους άλλους…

Είναι το γενικό χαρακτηριστικό δυσκολίας να ασχοληθούν με κάποιους τομείς της ζωής τους, επειδή δυσκολεύονται αναμφισβήτητα και να φτάσουν στην απόλυτη τεμπελιά και να δημιουργήσουν την επιθυμία να Ρθει ο Αφέντης στο λευκό του άτι, να καλπάσει δυναμικά κι αποφασιστικά και να πάρει από τους ώμους του κακόμοιρου κάθε βάρος, κάθε ευθύνη, κάθε υποχρέωση, για να μπορεί το υ. να είναι δεμένο και να χύνει όλη μέρα….

Ακούγεται κωμικοτραγικό, αλλά αυτό συμβαίνει από λίγο έως και πολύ στις αρχές, όταν το υ. δεν γνωρίζει, δεν έχει εκπαιδευτεί, δεν έχει παρά ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ ΘΕΛΩ.

Παρά τις αμέτρητες του ανασφάλειες και αυτοκαταστροφικές τάσεις και φόβους και φοβίες, το υ συνήθως έχει και την αντίθετη πλευρά που θεωρεί εαυτό "δώρο Θεού", το μοναδικό, το ανεπανάληπτο, το καλύτερο, το πιο ανθεκτικό, το πιο καλό, το πιο τρυφερό, το τόσο αλτρουιστικό...και η λίστα ανάλογα διαφοροποιείται και αλλάζει.

Είτε τα εκφράζει, είτε τα κουβαλά σαν ωρολόγια βόμβα μέσα του σαν παράπονο, σαν αίσθηση ανικανότητας του Κ, όταν αυτά τα θέλω του δεν ικανοποιούνται όταν το ίδιο κρίνει πως θα έπρεπε να ικανοποιούνται, με τους τρόπους που φαντάζεται πως πρέπει να ικανοποιούνται, όταν θεωρεί πως πρέπει να ικανοποιούνται, είναι εκεί.

Το έχω ξαναπεί.

Δεν υπάρχει πιο εγωκεντρικό κακομαθημένο ζώο, από το ανεκπαίδευτο υποτακτικό.

Κι αν υπάρχει κάποια βασική πρώτη ευθύνη στον εν δυνάμει Αφέντη του ανεκπαίδευτου υ, δεν είναι να του ξεχειλώσει την κωλοτρυπίδα, αλλά να του δώσει να καταλάβει και να ανακαλύψει, να διαχωρίσει, να αναγνωρίσει ποιες είναι οι ανάγκες του και ποια τα θέλω του κάθε δεδομένη περίοδο, μια και εκτός από τις βασικές ανάγκες, οι υπόλοιπες διαφοροποιούνται και εξελίσσονται με το πέρασμα του χρόνου και να επιμείνει σ αυτό αν το υ. αντιστέκεται.

Δεν είναι τυχαίο που στο παραδοσιακό Ds μια εν δυνάμει σκλάβα έπαιρνε την εντολή να γράψει δοκίμια.

Από το τι σημαίνει για την ίδια υποταγή, σκλαβιά, ποια είναι τα θέλω της, ποιες οι ανάγκες της κ.ο.κ.

Αυτό γινόταν για να δει αφενός ο Κ. σε ποιο σημείο βρίσκεται η μέλλουσα σκλάβα Του και τι αντιλήψεις κουβαλά, ώστε να την βοηθήσει να τις διαμορφώσει και αφετέρου για να προβληματιστεί και η ίδια η σκλάβα.

Γιατί όσο το υ. θεωρεί πως η "υπακοή" του -την οποία συνήθως στην αρχή το υ ορίζει ως υπακοή σε ότι και όταν το ίδιο γουστάρει να υπακούσει και για όσο προς Θεού αυτό δεν ξεβολεύει το ίδιο-  είναι το αντίτιμο που πληρώνει στον Κ για να το αναλάβει και το ίδιο δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα πέρα από το να υπακούει και να έχει τον Άλλο να κάνει τα πάντα γι αυτή την κακόμοιρη υπακοή, αντί να συνειδητοποιεί πως πρωτίστως υπακούει/υποτάσσεται επειδή το ίδιο έχει αυτή την ανάγκη, τότε …

θα συνεχίσουμε να γινόμαστε μάρτυρες θλιμμένων κορασίδων που μετά από κάθε αποτυχημένη προσπάθεια, με μένος επιτίθενται είτε στον πρώην Κ, είτε στο ίδιο το σχήμα του Ds και  καταγράφουν λίστες με τα πρέπει και δεν πρέπει που «οφείλει» να κάνει ο Κ για να του κάνουν το χατίρι να τον χρίσουν Κ και να τον υπακούσουν, προσπαθώντας για άλλη μια φορά να προβάλουν κάθε ευθύνη σε οτιδήποτε άλλο, πέρα από τον εαυτό τους και την απαίτηση να αλλάξει όλο το σύμπαν, ο Κ, το βδσμ το ίδιο για να ταιριάζει στην τεμπελιά ή/και την αδυναμία τους να κάνουν τον απλούστερο διαχωρισμό και να κατανοήσουν πως είναι εκεί ..

όχι για να οδηγήσουν, αλλά για να οδηγηθούν, όχι για να ορίσουν αλλά για να ορισθούν, όχι για να εξουσιάσουν, αλλά για να εξουσιαστούν κ.ο.κ. και να πάψουν να λειτουργούν σαν κακομαθημένα παιδάκια κάθε φορά που δεν γίνεται το δικό τους.

Και αναμφισβήτητα και ο Ίδιος ο Κ. οφείλει να έχει αυτοεκπαιδευτεί κατά ανάλογο τρόπο.

Πως όμως μπορεί κάποιος να διαχωρίσει τα Θέλω από τις Ανάγκες?

Ο ευκολότερος κατ εμέ τρόπος είναι να θέτεται η ερώτηση:

Μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό?

Αν η απάντηση είναι ναι – τότε μιλάμε ΔΕΝ μιλάμε για ανάγκη, αλλά για επιθυμία -θέλω ---> δεν είναι απαραίτητο να το έχω αυτό, αλλά μπορεί να θέλω να το έχω.

Αν η απάντηση είναι όχι – τότε μιλάμε για Ανάγκη --->Δεν μπορώ να είμαι απόλυτα υγιής -είτε σωματικά είτε νοητικά αν δεν το έχω αυτό και σίγουρα ποτέ δεν θα μπορώ να είμαι ολοκληρωμένη.

 

Τα θέλω αλλάζουν, εξελίσσονται ή ακυρώνονται, δεν είναι γραμμένα με πύρινα γράμματα σε πέτρα.

Οι ανάγκες είναι σταθερές και ενώ μπορούν να καταπιεστούν, ποτέ δεν μπορούν να εξαφανιστούν.

Αλλά για να απαντήσουμε και να έχει η απάντηση ισχύ, πρέπει να απαντούμε ειλικρινά, χωρίς φόβο και πάθος και να ξαναθέτουμε αυτή την ερώτηση, όπως περνά ο καιρός και εξελίσσεται τόσο η σχέση, όσο κι εμείς οι ίδιοι.

(Συνεχίζεται)

Υποταγή

Για μένα Υποταγή είναι η κατάληξη και όχι η αφετηρία.

Μου φαίνεται αδιανόητο να πω, πως γνώρισα Τον τάδε Κύριο και αμέσως η υποταγή-ιδιότητα βγαίνει στην επιφάνεια, σαν το μαύρισμα άμα βγεις στον ήλιο ένα πράμα.

Όπως μου φαίνεται αδιανόητη η ταύτιση μεταξύ Υπακοής και Υποταγής, η ταύτιση της επιθυμίας για υποταγή με Υποταγή, η ταύτιση του sub mode ή slave mode ή το λιώσιμο μέσα στην καύλα με Υποταγή κ.ο.κ.

Και βέβαια δεν πιστεύω και τίποτα δεν κατάφερε 11 χρόνια τώρα να με πείσει πως η Υποταγή είναι κάτι που μπορείς να βάλεις και να βγάλεις, ανάλογα με τον ρόλο που επιλέγεις να παίξεις κάθε στιγμή, για όσους παίζουν ρόλους.

Η Υποταγή είναι για μένα η σελίδα εκείνη που ανοίγει, όταν μια σκλάβα πέρασε από εκπαίδευση, έζησε ως σκλάβα, μπορεί και υπακούει πλέον αυθόρμητα, χωρίς αντιδράσεις, αντιστάσεις, χωρίς δεύτερες σκέψεις κι αναλύσεις, κάτι που βιώνεται συνέχεια, μια κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι όταν περάσεις από την Παράδοση.

Κι η Παράδοση είναι να μπορείς να στέκεσαι απόλυτα ειλικρινά γυμνή μπροστά Του.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Να μπορέσεις να ξεπεράσεις κάθε επιθυμία να κρύβεις οποιοδήποτε κομμάτι σου, ακόμα και τις σκέψεις ή όσα θεωρείς μειονεκτήματα σου, ή «άσχημα» σου.

Να μην γνωρίζεις ούτε που πας, ούτε καν ποια κατεύθυνση Ακολουθεί.

Να ΑΝΗΚΕΙΣ ως σύνολο, με κάθε υποσύνολο, με κάθε σκέψη, με κάθε ανάσα, εντελώς διάφανη, χωρίς ουδεμία προσπάθεια χειρισμού ή αποκωδικοποίησης όπως βολεύει των εντολών, ή επιλεκτικές εκφράσεις υπακοής.

Εκείνο που γεννήθηκε μέσα μου όταν γνώρισα Τον Κύριο μου, ήταν επιθυμία κάποια στιγμή, μετά από εκπαίδευση, σκληρή δουλειά, παλινδρομήσεις και πισωγυρίσματα, συνεχείς προσπάθειες και επιμονή και συνέπεια να κατορθώσω να ακουμπήσω την πραγματική μου ουσία και να παραδώσω όλο μου το είναι μεταφορικά και κυριολεκτικά σ Αυτόν.

Αυτό για μένα είναι Υποταγή.

Στο μεταξύ αξιοποιώ την Υπακοή, η οποία είναι επιλογή και η οποία πλέον συμβαίνει αυτόματα.

Και πρόσφατα βίωσα την Παράδοση κι εκεί άνοιξε ένα εντελώς καινούριο κεφάλαιο, με διαφορετικές απαιτήσεις, διαφορετικού είδους εκπαίδευσης, διαφορετικά δρομολόγια…

Ελπίζω πως κάποια στιγμή θ ακουμπήσω και την Υποταγή. 

Η Υποταγή στην οποία αναφέρομαι δεν είναι κάτι που αφορά επιβολή του Κ προς το υ..

Έχω την εντύπωση, χωρίς να είμαι και 100% βέβαιη -πως αρκετοί όταν χρησιμοποιούν την λέξη "υποταγή" εννοούν κάτι ανάλογο της αίσθησης που ένιωσα την 2η κιόλας μέρα της πραγματικής μας συνάντησης με Τον Κύριο, που τα γόνατα μου λύθηκαν από μόνα τους, χωρίς εμφανή λόγο ενώ απλά στεκόμασταν και έπεσα στο πάτωμα και φίλησα τα πόδια του, νιώθοντας πως εκείνη είναι η θέση μου. 
Κι από τότε αυτό δεν άλλαξε στα 8 χρόνια που είμαι ιδιοκτησία του, όσα στάδια και δυσκολίες κι αν είχε η σχέση αυτή.

Λαμβάνοντας υπόψη την ανθρώπινη φύση, ιδιαίτερα την υποτακτική, την οποία μελετώ χρόνια και μέσα από τις παρατηρήσεις και τις συνομιλίες με άλλες υποτακτικές και σκλάβες, ελληνίδες και ξένες, κατέληξα πως από εκείνη την αίσθηση μέχρι την απόλυτη πραγματική Παράδοση –κάτι που αφορά λιγότερο το συνειδητό και περισσότερο το ασυνείδητο- η οποία μπορεί να οδηγήσει στην απόλυτη Υποταγή, όπως την όρισα πιο πάνω, το απόλυτο Ανήκειν, αν είναι να το ονομάσω αλλιώς για να γίνει πιο κατανοητό, χρειάζεται χρόνος, εκπαίδευση, πολύ δουλειά και από τους δύο και δεν είναι κάτι που μπορεί να επιβληθεί από κανένα προς κανένα.
Αναμφισβήτητα κάποτε έρχεται ευκολότερα, κάποτε δυσκολότερα και κάποτε δεν έρχεται ποτέ κι αναμφισβήτητα αυτό εξαρτάται και από το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένη η σκλάβα και τις ατομικές τις δυνατότητες κι ικανότητες, αλλά και αντίστοιχα εκείνες Του Κ. να την καθοδηγήσει, να την εκπαιδεύσει, να την οδηγήσει μέσα από την αλληλεπίδραση τους σ αυτήν.

Βρίσκω τρομερά ενδιαφέρουσα τη διαφορά στον τρόπο που ερμηνεύει ο καθένας τις λέξεις και ειδικότερα την λέξη Υποταγή, την οποία ένιωσα στο πετσί μου πρόσφατα, όταν Κάποιος Κύριος με ρώτησε πόσο συχνά υποτάσσομαι.
Εμφανές τι εννοούσε και πόσο μακριά είναι η δική του ερμηνεία από τη δική μου.

Μου είναι σημαντικό να εμβαθύνω όσο είμαι ικανή να το κάνω, μου είναι σημαντικότερο να καταφέρνω να βλέπω τα πράγματα όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελα να είναι ή πως θα ήθελα να φαίνονται πως είναι μπας και με κρίνει κανείς κι αποφασίσει πως δεν είμαι αρκετά οτιδήποτε και για Εκείνον είναι σημαντικότερο να είμαι ακόμα και με τον εαυτό μου ειλικρινής και ευτυχώς δεν έχει ανάγκη να αποδείξει σε κανένα πόσο Ικανός Αφέντης είναι και τι και με ποιους τρόπους μπορεί να Επιβάλει οτιδήποτε.

Στα 25 χρόνια ενασχόλησης Του με το χώρο, πλέον γνωρίζει πως καλές οι θεωρίες και όλα τα "ανεβαστικά" που τσαμπουνάνε συχνά πυκνά οι σκλάβες στον ίδιο τους τον εαυτό, προσπαθώντας να εκλογικεύσουν τις επιλογές τους και να δημιουργούν ροζουλιά συννεφάκια απόλυτης παράδοσης και υποταγής για να βγάζουν τη μέρα, όπως και όλα όσα σε στιγμές συναισθηματικής Νιρβάνας λένε στους Κ τους, αλλά αυτά όλα απέχουν παρασάγγας από την ωμή πραγματικότητα, όταν μιλάμε για ανθρώπους με ασυνείδητο εμπλεκόμενους σε σχέσεις όπου αυτό συχνότατα νιώθει απειλημένο κι αντιδρά με τρόπους που δεν μπορεί κανείς να προβλέψει με σιγουριά… 

Από κει και πέρα…
Ο καθένας μπορεί να βρει την ευτυχία με διαφορετικό τρόπο και έχοντας διαφορετικές ερμηνείες

Η Αγάπη μου.

Μπορώ να σας προσφέρω Την Αγάπη.
Όχι την αγάπη σαν συναίσθημα, αλλά Την Αγάπη ως βίωμα…

Διαλογιζόμουν και μας είδα…

Μας είδα λίγο μεγαλύτερους από τώρα…ένα πανέμορφο γοητευτικό ζευγάρι, με κρατούσατε από την λεπτή μου μέση και γελούσαμε ευτυχισμένα.

Μετά μας είδα ώριμους, εσείς με άσπρα μακριά μαλλιά όμορφα περιποιημένα μαζεμένα πίσω, να με κρατάτε απ τη μέση και να περνάμε όμορφα.

Και μας είδα πάρα πολύ γέρους…Καθισμένους μέσα στο πράσινο, αγκαλιά…είχα το κεφάλι μου στο στήθος σας και γύρω ήταν πανέμορφα και μπορούσες να δεις χιλιόμετρα μακριά και γύρω μας πουλιά να τιτιβίζουν και έπαιζαν πολλά μικρά παιδάκια κι ακούγονταν φωνές απ το σπίτι πιο πάνω…

Και σας χαμογέλασα κι έλαμπε στα μάτια μου η αγάπη, η αγάπη για τον Σύντροφο μου, τον Συνοδοιπόρο τόσων χρόνων, τον Αφέντη μου, τον εραστή μου, τον φίλο μου, τον πατέρα μου, τον αδελφό μου, το παιδί μου…Και με κοιτάξατε με λατρεία και με φιλήσατε απαλά στο στόμα…
Κι έγειρα με ένα χαμόγελο το κεφάλι στο στήθος σας και ….έφυγα. Και πήγα αλλού να περιμένω την επόμενη μας συνάντηση…
Κι η τελευταία μου σκέψη ήταν πως χαίρομαι που φεύγω πρώτη, γιατί ποτέ δεν θα άντεχα να σας χάσω.

Έτσι σας αγαπάω Αφέντη μου…
Τόση είναι η αγάπη μου για σας.
Βαθύτερη από τον πιο βαθύ ωκεανό…
Ειλικρινής κι απλή η αγάπη μου.
Προτιμά το θάνατο, από μια ζωή χωρίς εσάς. Και τον δέχεται με ευχαριστίες.

Ξέρω πως άλλες είναι καλύτερες, ομορφότερες, νεότερες, σκλαβότερες, λεπτότερες κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο πιο από μένα.

Αλλά ποτέ δεν θα πιστέψω πως οποιαδήποτε μπορεί να σας αγαπήσει τόσο απόλυτα, τόσο βαθιά, τόσο αφοσιωμένα που να έδινε τη ζωή της για σας.
Χρειάζεται μια ειδική ψυχοσύνθεση κάτι τέτοιο, χρειάζεται να τύχει να συμπέσουν τόσα πολλά μαζί, που να δημιουργούν τέτοιες προϋποθέσεις για να φτάσει κάποιος στην απέραντη αγάπη που έχω εγώ για σας. Και πιστεύω στη μοίρα. Πιστεύω πως είναι γραφτό να είμαστε μαζί.

Ποτέ δεν θα σας πρόδιδα.
Ποτέ δεν θα σας εγκατέλειπα.
Ποτέ δεν θα έβαζα τον εαυτό μου πρίν από σας.
Την ευχαρίστηση μου πριν απ τη δικιά σας.
Αν είχα μόνο ένα κομμάτι ψωμί και πεινάγαμε κι οι δύο, θα σας το πρόσφερα με την καρδιά μου.
Τόσο σας αγαπώ.

Που αν και είμαι αυτή που είμαι, θα θυσίαζα κάθε μελλοντική ερωτική μου επαφή, αν αυτό εσείς επιθυμούσατε.
Θα σας φρόντιζα και θα σας στήριζα και θα σας εμψύχωνα και θα σας χαλάρωνα και θα σας ..αγαπούσα.
Θα σκότωνα για σας, θα έμπαινα ανάμεσα στην σφαίρα και σε σας με θάρρος κι αυθόρμητα.
Και θα σας αγαπούσα…

Σας ικετεύω Αφέντη μου….είμαι ημιλιπόθιμο απ την δίψα και την πείνα μου για σας….πάρτε με κοντά σας….Επιτρέψτε μου να σας προσφέρω όλα όσα μπορώ, να είμαι χρήσιμη σε σας…
Να σας λατρεύω και να σας φροντίζω και να σας καυλώνω και να σας χύνω και να είμαι πάντα εκεί όσο με θέλετε και να εξαφανίζομαι μόλις κουραστείτε…Και πάντα και συνέχεια να σας αγαπάω. Και ποτέ δεν θα το αμφισβητούσατε…Γιατί ξέρετε τόσο βαθιά μέσα σας πως είναι η αλήθεια…Θα ήσασταν ασφαλής μαζί μου…Θα νιώθατε καθημερινά το μέγεθος της αφοσίωσης μου και την απεραντοσύνη της αγάπης μου για σας.

Ας βιώσουμε μαζί Την Αγάπη Λατρεμένε μου Πρίγκιπα σας ικετεύω…

αιώνια σκλάβα Σας.